page0467

459

Silbermann — Silos

Silbermann (Gotfryd), jeden z najznakomitszych organmistrzów, urodził się r. 1683 w Kłein-bobritsch pod Frauenstein w królestwie Saskiem, nauczył się sztuki budowania organów u starszego swego brata w Strasburgu (w Alza-cyi) i zmarł w Dreźnie r. 1753. Glist, dobroć i trwałość budowy, prostota w układzie wewnętrznym obok pełnej i potężnej intonacyi, przy łatwości i wygodzie klawiatury, robotom jego niepożytą nadają sławę. Najcelniejszemi _Ł pracy i pilności jego pomnikami są organy w Freibergu, w kościele katolickim w Dreźnie, tamże w kościołach świętej Zofii i Frauenkirche (Panny Maryi). Obok tego wyrabiał klawikordy, wynalazł r. 1740 Cembal damour, i pierwszy wystawił fortepian r. 1745 wedle modelu C. G. Schrotera. Z synów jego brata, odznaczyli się: najstarszy Jan Andrzej Silbermann, urodził się 1719 w Strasburgu, zmarł 1783, i najmłodszy Jan Henryk Silbermann, urodził się r. 1797; pierwszy wyrobem organów, drugi wyrobem fortepijanów.

SiliUS Italicns (Cajus), poeta rzymski, urodzony r. 95 po narodzeniu Jezusa Chrystusa, za młodu już poświęcał się wymowie i poezyi, za Nerona (r. 68 po Chrystusie) był konsulem, potem prokonsulem prowincyi Azyi. Pod koniec życia osiadł w swoim majątku wiejskim w Kampanii, gdzie zmarł roku 100 naszej ery, licząc 75 lat wieku. Mówili, że złożony niewyleczoną chorobą, sam sobie życie odebrał. Jego epopeja De bello punico secundo w 17 pieśniach, dla wielkiej dokładności w opisach faktów ma wartość więcej historyczną niż poetyczną, lubo nie brak jej wzniosłych także ustępów, jak np. przejście Hannibala przez Alpy. Najdawniejsza edycyja wyszła w Rzymie roku 1.471; najlepsze wydali: Drakenhorch (Utrecht, 1717 r.), Ernesti (9 tomy; Lipsk, 1791), Ruperti (dwa tomy Gettynga, 1795,) i Weber (Frankfurt, 1833 roku).    F. H. L.

Sillig (Karol Julijusz), filolog niemiecki, urodził się w 1801 r. w Dreźnie, tamże ukończył gimnazyjum, w 1819 r. udał się na uniwersytet do Lipska, potem do Gettyngi, i tu z zamiłowaniem poświęcał sic klassycznym studyjom Następnie przebywał w^r Paryżu dla bliższego poznania rękopiśmiennych skarbów, dotyczących mianowicie dzieł Pliniusza starszego. W 1895 powrócił do Drezna i został professorem zwyczajnym. Dowody swojej pilności i naukowych badań złożył w wybornych edycyjaeh: Oatullus’a (Gettynga, 1894), Wirgilijusza Car mina minorutn, w Macer’a Floridus’a Carmen graecum de mrtufibus, a mianowicie w Historia naturalis Plinijusza (Lipsk, 1831—36 tomów 5). Naukę starożytności i historyi rozwijał z pożytkiem w wydanym: Catalogus artificum graeeorum et romcmorum, (Drezno, 1897), w Opuscula lalina. Wiele krytycznych rozpraw podał w Kunsthlatt Jahn’a, w Jahrbuchern der Phi/ologie. Najważniejszą wszakże jego pracą jest komentarz do Plinijusza Historyi naturalnej (Hamb. i Gotha, 1851—53, w 5 tomach). Sillig urn. w 1855 r. w Dreźnie.

Silnica, rzeczka w dawnem województwie i powiecie Bracławskim, oblewa Kopijowkc, Tulczyn, Klebanie i pod Ładyżynem wpada do Bohu.

SilOS, czyli jama zbożowa, tak nazywają w Hiszpanii jamy w ziemi kopane, celem przechowywania zboża. Podobne silos znane już były za czasów Ale-xandra Wielkiego, obecnie zaś są w powszechnem użyciu na Wschodzie, w Afryce północnej, we Włoszech, Hiszpanii, południowej Francyi, w Węgrzech i innych krajach. Kopią je na miejscach nieco wzniesionych, zabezpieczonych od zalania wodą deszczową, w gruncie gliniastym, suchym. Silos bywają głębokie na stóp 14 i więcej, dla tego, aby temperatura w nich była jednostajna; dno i ściany ich wykładają słomą, celem zabezpieczenia zboża od zetknięcia się