page0542

534

Skopcy — Skóra

zyczną czystość, religija skopców uważa za podstawę moralnej człowieka doskonałości, jedynym zaś środkiem do uniknienia grzechów i otrzymania królestwa błogosławionych, ma być oskopienie (rzezanie). Obrzędy jej są. nadzwyczaj dziwaczne. Luko sekta skopców oddawna w całem cesarstwie rozszerzona, dotąd jednak brak dokładnych o jej rozgałęzieniu i obecnym stanie wiadomości. Sektarze dzielą się na gminy, zwane korabiami czyli okrętami, z których znaczniejsza (carski korab) znajduje się w Petersburgu. Głową sekty poczytują Seliwanowa, w zeszłym wieku żyjącego, którego dla większej powagi, nazywają cesarzem Piotrem III (małżonkiem Katarzyny II, zmarłym w r. 1762); jego też opiewają w pieśniach obrzędowych. W gubernii Syrnbir-skiej, sekta skopców znaną już była w końcu XVIII wieku, gdzie najczynniej-szym jej rozkrzewicielem był włościanin Semen Michajłow (ze wsi Milutynej w powiecie Ałatyrskim), który pod przybranem nazwiskiem Milutyńskiego, został przełożonym „korabia Ałatyrskiego”, Około r.-1845 sekta ta miał? licznych adeptów w 15 siołach różnych powiatów gubernii Symbirskiej, w mieście Ałatyrze i Symbirsku. W narzeczu ludowein zwani są „kładienyini (rzezańcami) Milutińskiej wiery”. W kraju kaukazkim, w r. 1825, dla powstrzymania szerzenia się skopstwa między wojskiem rossyjskiem, z rozkazu generała Jermołowa utworzona ze 300 skopców oddzielna komenda i osiedlona w siole Moraniu, w gubernii Kutajskiej, przy ujściu rzeki C-chenis-C-chali do rzeki Rijonu (zkąd skopcy tutejsi nazwę Morańskich otrzymali). Tu z różnych miejsc nadsyłano skopców wszelkiego stanu i stopnia, zdatnych do służby wojskowej, niedołężnych zaś i chorych z pomiędzy nich wydalano do osady Szema-chińskiej. Skopcy kaukazcy są w ogóle pilni i pracowici, chętnie rozkazy przełożonych wykonywają; w pożyciu są nadzwyczaj skromni i spokojni, żyją z sobą w zgodzie i przyjaźni. Pożywienie ich składa się z ryb, mleka, jaj, jarzyn i t. d.; mięsa zaś i wódki, jako przez religiję wzbronionych, wcale nie używają. Jednakże są oni bladej cery, słabowici; ciało ich pozbawione krzepkościmuszkułj w jest jakby zwiędnięte; na.twarzy wczesnemi zmarszczkami pokrytej, włosy nie rosną wcale; wszyscy skopcy, w młodym nawet wieku, podobni z wejrzenia, do zgrzybiałych kobiet. Wyraz ich twarzy smętny i znużony; doznają ciągłej prawie tęsknoty. Zresztą pomimo niemocy fizycznej, niektórzy ze skopców żyją do późnej starości. Jedyną u nich panującą namiętnością jest chęć nabytku i pieniędzy. Ob. Izwiestija geograficz. obszczestwa 1866 r., N. I, Kaw-kazskij kraj r. 1858.    J. Sa..

Skopin, miasto powiatowe gubernii Riazańskiej, odległe 12⁴/₇ mil od miasta gubernijalnego Riazania. Liczba mieszkańców jego wynosi 13,440 głów płci obojga (w^r r. 186?)    J. Sa..

Skóra (Cutis, intpgumentnm commune), jestto powłoka zewnętrzna wszystkich ciał organicznych, która u rozmaitych klass tychże istot tak różną postać przyjmuje, że bardzo odmiennie bywa nazywana; według tego: kora, skóra, skorupa, futro i t. d. są wyrazami mającemi wspólne znaczenie a tylko przedmioty pod niemi rozumiane różnią się między sobą z wejrzenia. Do utworów skórnych należą także łuski, pióra, włosy, rogi i t. d. Anatomija opisuje wiele innych organów z pozoru do skóry podobnych, zwanych tkankami i błonami (telae i membranae), które to mają z sobą wspólnego, że one albo organ jakowy oblekają, albo też wyściełają ściany jakiejkolwiek jamy. Dla tego mówi się o błonach ściągnistych, włóknistych, surowiczych, naczyniowych, nerwowych, o błonach kości i t. d. Skóra ludzka (cutis) jest jednym z najważniejszych organów ciała i dla tego od najdawniejszych czasów była przed-