page0827

819

Sainte-Aulaire — Saintonge

nego wykształcenia. Mianowicie z oburzeniem potępiał prześladowanie protestantów w południowej Francyi. Zasiadłszy powtórnie w r. 1818 w izbie, popierał gabinet, którego prezes książę Decazes był jego zięciem. Po upadku ministerstwa Decazes, Sainte-Aulaire poświęcił się pracom literackim: dzieło jego Histoire de la Frondę, czerpane z dobrych źródeł, miało znaczne powodzenie. Po rewolucyi lipcowej jako poseł nadzwyczajny w Rzymie, załatwił nieporozumienie między stolicą apostolską a Francyją, spowodowane przez zajęcie Ankony. Później mianowany parem, udał się w r. 1833 jako poseł do Wiednia. W r. 1840 objął po Guizocie miejsce ambasadora w Londynie; po rewolucyi lutowej roku 1848 został odwołany. Odtąd usunął się od spraw publicznych.

Sainte-Aulaire (Józef Reaupoil, hrabia), urodzony 1749 roku, walczył w Ameryce północnej i w Polsce; później wstąpił do szeregów armii rzeczypo-spolitej francuzkiej. Wypadki w których od r. 1770 miał udział w Turcyi, Grecyi, Polsce i Ameryce, opisał w swych Memoires. Po powrocie Bourbonów otrzymał godność para. Umarł 1829 r.

Sainte-Beuve (Karol Augustyn), krytyk i poeta francuzki, urodź. 1803 r.; poezątkow'o obrał sobie zawód lekarski, później poświęcił się pracom literackim. Kie hołdując bezwarunkowo excentryczności szkoły romantycznej, był jednakże jej stronnikiem, stawał w obronie jej zasad jako krytyk i w samodzielnych swych utworach, mianowicie, w Tableau historiąue et critiąue de la poesie frangaise et da theiltre frangais aa 16-me sieele (2 tomy, Paryż, 1828 r.). Sainte-Beuve najwięcej się odznaczył w krytyce tak zwanej psychologicznej i słusznie może być za twórcę jej we Francyi uważany. W licznych rozprawach w tym kierunku pisanych, rozbierał najznakomitsze utwory literatury francuzkiej; artykuły te później zbiorowo w ydane zostały pod tytułem Portraits litteraires et contemporains (tomów' 6, Paryż, 1852). Z poetycznych jego prac wymieniamy: Vie, poesies et pensees de Joseph Delorme; Consolations; Pensees d'Aout i romans Volupte. Napisał także historyczne dzieło: Histoire du Porl-Royal (2 tomy; Paryż, 1840—43). W r. 1840 został mianowany konserwatorem przy biblijotece mazaryńskiej, a w r. 1844 obrany członkiem akademii francuzkiej. Od r. 1848 pisał nowe artykuły krytyczne do dziennika Consfitulionnel, które zebrane, wydane zostały pod tytułem: Causerięs du lun-di i Derniers portraits litteraires. W późniejszych swych krytykach umieszczanych w dzienniku Moniteur, Sainte-Beuve zmienił swe przekonania literackie i występuje jako gorliwy zwolennik zasad szkoły klassycznej.

Saintine (Xawery Bonifacy), autor i poeta francuzki, urodził się w Paryżu 1790 r. Poemat jego dydaktyczny Le bonheur que procure fetude (Paryż, 1817), został uwieńczony przez akademiję. Późniejsze utwory swe poetyczne wydał pod tytułem: Poemes, odes, epifres (Paryż, 1823). Prócz tego dostarczył wiele dzieł dramatycznych, mianowicie komedyj i wrodewillów', częścią sam, częścią wspólnie z innymi autorami. Największe powodzenie z pism jego miały powieści i romanse, z których najprzód wyszły na widok publiczny Con-/es philosophiqv.es, później pod tytułem: Jonathan le risionnaire (2 toiny; Paryż, 1827). Więcej zajmujące są: Le mutile (Paryż, 1832) i obraz obyczajowy Une maitresse sous Louis XIII (2 tomy; Paryż, 1834). Najznakomitszem jego dziełem jest niezaprzeczenie Picciola (Paryż, 1836). Piękny ten utwór, był przez akademiję uwieńczony. Saintine zmarł 1865 r.

Saintonge, dawniej prowincyja zachodniej Francyi, tworzy obecnie wraz z Aunis departament Niższej Szarenty. Kraina ta dostarcza obficie zboża, wina,

52*