page0041

Sawiczewski

33

cnego charakteru, bądź jako członek towarzystwa dobroczynności zaopatrując biednych lekarstwami bezpłatnie, bądź jako należący do bractwa miłosierdzia przykładając się radą i zasiłkiem do dobra ogólnego. Umarł powszechnie żałowany w dniu 20 Stycznia 1824 roku.    W. L. A.

SawiCZeWSki (Julijan Józef;, syn poprzedzającego, urodził się w Krakowie 1795 r., ukończywszy tamże szkoły, służył wojskowo pod Napoleonem, poczem wrócił do nauk i w 1818 r. został w Landshucie doktorem medycyny i chirurgii, ogłosiwszy z tego powodu rozprawę De ferro. Zaraz też w roku następującym wykładał w Krakowie w uniwersytecie jako professor nadzwyczajny, makrobiotykę, a nadto od Stycznia 1825 r. do końca tegoż roku zastępczo farmacyją, w r. 1826 objął katedrę historyi medycyny, policyją lekarską i weteryiiaryją, a od r. 1833 w miejsce tej ostatniej medycynę sądową. W roku 1835 ustąpił z uniwersytetu, nie chcąc po tylu łatach professorskiego zawodu poddać sio egzaminowi konkursowemu, którego niedopełnienie zarzucała mu kninissyja, zesłana w r. 1833 do zreorganizowania wolnego miasta Krakowa. Odtąd czas swój podzielał między praktykę lekarską, ciche naukowe zajęcia i muzyko, której był szczególnym lubownikiem i znawcą. Dokonany przez niego bardzo znakomity Zbiór melodyj ludowych, mianowicie krakowiaków, spłonął razem z całein jego mieniem, w pamiętnym pożarze Krakowa w 1850 r. Myśl swobodna, wesołość czerpiąca żywioł w prawości charakteru, jak powiada J. Majer, nie odstępowała go nawet wśród długiej niemocy, która skończyła sio śmiercią w dniu 10 Lutego 1854 r. Wypracował on i czytał na posiedzeniach towarzystwa naukowego krakowskiego następujące rozprawy: 1) Zastosowania z na uh i weterynaryi. 2) 0 zarazie morowej ateńskiej. 3) O me-dyt. t/nw u ludów dzikich. 4) Historyja policyi lekarskiej. — Sawiczewski (Uloryjan), współczesny, młodszy brat poprzedzającego, zasłużony chemik i farmaceuta, doktor medycyny i chirurgii, professor uniwersytetu krakowskiego, urodził się w Krakowie 1797 r., nauki lekarskie kończył tamże, gdzie po napisaniu rozprawy De Struma (Krak. 1824, w 8 -ce), otrzymał stopień doktorski i zaraz w następnym roku objął katedrę professora farmacyi, a od r. 1833 chemii, którą do r. 1859 zajmował, w obu tych przedmiotach wielkie położywszy zasługi. Rozbierał niektóre wody lekarskie w okolicach Krakowa i w samem mieście; wynalazł i opisał przyrząd parowy do użycia w aptekach; robił doświadczeni względem przyswojenia krajowi rośliny mączyńca amerykańskiego; rozróżnił jako osobny gatunek roślinę znaną w Krakowie pod nazwiskiem głąbików; wreszcie był redaktorem bardzo szacownego Pamiętnika farmaceutycz. krakow. od 1834- -36; na trzecim tomie przestało wychodzić to użyteczne i klassycznie redagowane pismo. Jest właścicielem wzorowej apteki w Krakowie. Pisma drukiem przez niego ogłoszone, oprócz wymienionej rozprawy i Pamiętnika, są trzy: 1) Rozprawa o skutkach i działaniu octanu morfiny w ekonomii zwierzęcej, część pierwsza drukowana w Rocz- to w. nauko w. tom XI, druga tamże w tomie XII. 2) Aparat parowy farmaceutyczny służący do robienia nalań (infusu), odwarów (decocta) i. t.d. (Kraków, 1830, z rycina), tłómaczone po niemiecku u Buchnera Repert. fur Pharm. tomów^r 31. 3) Wiadomość o wodzie słonej krakowskiej, drukowana w^r Rocznikach wydz. lek. krak., tom VIII. 4) Opisanie najuiywańszych roślin lekarskich pod względem ich podobieństwa i różnic (Kraków, 1850), z rycinami. 5) Wiadomość o mączyńcu amerykańskim (Chenopodium tjuinoa') z uwagami nad innemi do tćgo rodzaju należącemi roślinami, drukowana w Roczn. wydz. lek.

EHOTKLOMSDYJA TOM XXIII.    o