scandjvutmp11601

29

że jeżeli się nie uspokoi, to go zwiążemy, i tyle! — zakończył surowo.

—    Jutro pojedziemy do miasta. Czy dobrze ? Zgoda? — począł po rosyjsku Ujbanczyk, udając, że tłómaczy słowa Andrzeja. — Panu tu pewnie niedobrze : jadło złe ! Cóż robić, myśmy ludzie biedni, dzicy; jemy, co się trafi. Teraz przednówek, pan po-winiem wybaczyć. Ani rena, ani krowy zabić nie możemy, bo wtedy nic nam się nie zostanie. Krowy i tak co rok od zarazy zdychają, mamy ich mało, a reny... Na czem wozilibyśmy pana naczelnika, popa, panów Rosyan ? Na czem powieziemy towary ? Bez renów my ludzie zgubieni, przepadniemy.

—    Łotry! niegodziwcy! dlaczegóż wy się pastwicie nade mną ? Cóżem ja wam zrobił ? Czyżem sam tu z własnej woli przybył? — wybuchnął nareszcie posieleniec; dwie strugi ł€z gorących popłynęły mu po targanych konwulsyami policzkach i znikły w trzęsącej się brodzie.

—    Cóż on mówi? — pytał z przykrym uśmiechem Andrzej.

—    On mówi, że nam nic nie zrobił. Pyta, za co go prześladujemy?

—    Nic nie zrobił? Taak! Niejedną on pewnie jakucką duszę wypruł z ciała swojemi rękoma... Och, niejedną! A teraz, kiedy się zestarzał, kiedy nic nie może, to udaje niewiniątko. Znamy się na tern. Innego on wart jeszcze obejścia; a on przecie jeszcze się skarży, jeszcze wymawia, że go źle karmią — syczał Andrzej z nienawiścią.

Rosyanin przestał płakać i przysłuchiwał się uważnie gadaniu Jakuta.

—    Co on mówi ? — zapytał.

—    On mówi, żeś niejednego pewnie zabił człowieka, więc za to.