scandjvutmp1e801

172

nie powiadaj nikomu, wyśmieją. Jeżeli się nie uda... niech Bóg zachowa... przejść nie dadzą! Już i tak tatulo gniewają się.

—    I ty to wszystko sam skopałeś ?

—    Sam... Albo co ?

—    Czemużeś nie powiedział? byłbym ci pomógł. Dlaczegoś się krył ? We dwóch zrobilibyśmy byli daleko prędzej.

—    Ja to nie długo kopałem. A do ciebie dostać się nie było można, woda wielka ! Prędzej też nie uchodziło, ziemia nie odmarzała. Ale zawsze niezgorzej się trafiło, żeś teraz przyszedł, bo nie wiem właśnie, czy dobrze czy źle rozsiewam. Powiadali, i tyś też sam mówił: zrobić krok, rzucić garść. Lecz garść możebyć duża i mała, i krok także bywa różny. Nie wiern więc...

Paweł też nie wiedział, ale starał się wytłóma-czyć mu, że to rzecz podrzędna.

—    Główna rzecz, żeby zeszło.

—    A więc się nie uda?

—    Kto to może wiedzieć ! A jakie gatunki zboża posiałeś ?

—    Albo ja wiem ? Kupcy wożą niekiedy dla koni... zostało trochę, więc wyprosiłem. Jęczmień powiadali... czy jak! Sam zobacz...

Paweł zajrzał do wiaderka i głową pokiwał.

—    Ach Ujbanczyk, Ujbanczyk! Źleś zrobił, żeś nie powiedział; zawsze byłoby i prędzej i łatwiej.

—    Więc nic nie zejdzie?

—    Owszem, ja tego nie mówię, udać się może. Jęczmień rośnie nawet w bardzo wysoko położonych miejscowościach, gdzie klimat podobny do tutejszego — mówił Paweł. — A tu u was nawet lepiej, gdyż słońce nie zachodzi, dzień trwa bez końca i wszystko rośnie jak na drożdżach. Czyż dawno, jak ten las