scandjvutmp13301

75

Jak ozoić winniśmy ni* urodzenie,

Leoz osobistą zasługę,

1 w nędznym widzieć Twoje stworzenie,

Słodzić mu przykrą żeglugę;

Jak mamy Ciebie, o wielki Boże,

Nad wszystko wielbić, miłować,

W ciernistym życiu znosząc ból wszelki Stałość męczeńską zachować.

Panie, ta gwiazda, co mędrców wiodła Do Chrystusowej kołyski,

Niech nas do łask Twych prowadzi źródła, Światowe przyćmi połyski,

Do ostatniego życia zaniku Boskiego światła udziela,

Byśmy zajść mogli przy jej promyku Do świętych stóp Zbawiciela.

A ubogą była, rąbek z głowy zdjęła,

W który Dziecię uwinąwszy, siankiem Je okryła.

Nie ma kolebeczki, ani poduszeczki,

We żłobie Mu położyła siana pod główeczki. Ody dziecina kwili, patrzy każdej chwili Na Dzieciątko Boskie w żłóbku; oko Jej nie myli. Panienka truchleje, a mówiąc łzy leje:

.O mój Synul wola Twoja nie moja się dzieje