scandjvutmp14301

68

licę, a gwiazdy rojem wysypały się na niebo, kiedy dotarli nareszcie do przeciwnego brzegu ogromnego jeziora; odszukawszy na stokach wzgórka miejsce, dogodne na obozowisko, natychmiast zdjęli łyże i poczęli kopać niemi jamę w głębokiej zaspie śnieżnej. Dotarłszy do gruntu, wyrównali cokolwiek dno oraz boki dołu, poprawili wał, jaki utworzył się z wyrzuconych grud śniegu; poczem Foka z Niusterem poszli po modrzewiowe dla podściółki gałązki, Ujban-czyk jął rąbać wyschły na korzeniu pniak, który odnalazł w pobliżu, a Dżjanha postrugał na cienkie wióreczki suchutką, dobytą z worka trzaskę i krzesał ognia. Po chwili czerwony płomień oświecił fantastycznie białe wnętrze jamy i uwijających się w niej ludzi; przyniesiono z narty worki z zapasami żywności, naczynia, pościel; w kopcącym smolistym dymie, nisko na drążku zawisł kociołek i czajnik, pełen białego śniegu, a ludzie w oczekiwaniu wieczerzy siedli półkolem ua zasłanych niedźwiedziemi i re-niferowemi skórami gałązkach.

—    Co to jutro będzie ? Ach, gdyby ta noc już minęła, gdyby to był poranek! — szepnął Foka spoglądając w górę na niebo migocące po przez nagie konary drzew nad ich niemającą dachu śniegową chałupką.

—    Poranek?... Prędkiś !... A spać?...

—    A jutro, cóż ma być?

—    Nic nie będzie, niebo się nie obali.

—    Czy dobędziem co, czy nie?

—    Któż to wie, niedobrze zgadywać!

—    Ja bo się stęskniłem za mięsem, dawnom go nie jadł.

—    Niby to tak: złapał i zaraz zjadł. Nie prędko go spróbujemy.

—    Teraz mięso „dzikusa" nie smaczne; chude