scandjvutmp16e01

184

On Król a w ko - lo lud się doń ci - sn.^ł.

Upalne słońce dokucza żarem.

Na ustach Boskich osiadła spieka.

A tłuszcza trapi złośliwym gwarem.

A Krew zesiadła ledwie ocieka.

A wszystkich oczy nań się zwróciły.

A wszyscy usta doń skierowali.

W pociskach srogich doznaj:} siły Tej, jaką złością, szalem zadali.

Książęta mądrzy wprost urągali I tłum złośliwe nań wciąż spoglądał; Przywódcy ludu śmierć Mu pisali A wściekły naród śmierci tej żądał 1 skonał Zbawca a Pan nad pany:

Zwisła Mu głowa ku naszej ziemi.

Wołają w niebo, jak usta, rany:

By się zmiłował Bóg nad grzesznomi.

Zawołaj, skonał na krzyż rozpięły Jak struna: sprawiedliwość tam grał? Rozczuliła się, (cud niepojęty!)

A miłosierdziem wnet nam się stała. Syn Boży przecię za nas umiera,

On nasze pobrał na Siebie grzechy;

Karzącą ręką Bóg nań dociera.

Lecz utknął w Sercu. Nasze pociechy!

Dla nas to, dla nas straszna ta rana.

A z Serca Jego strumień łask nowy Pociekł, jak woda i krew rozlana.

A w głębi Serca dom nam gotowy. Nam tylko pod krzyż teraz biedź trzeba, Ucieczki szukać tam w Serca ranie.

Przez krzyż sięgniemy do stropów nieba A w Sercu Twojem szczęście, nasz Panie I