scandjvutmp18901

131

spadną w dalekie tumany, nasycić się ciepłem przej-rzystem, promieniami słońca przestrzelonem powietrzem mijanych okolic.

—    Ach, ja tylko nie umiem wyrazić, jak się należy, ale to bardzo piękne...

—    ^bdoba ci się ?

—    Pewnieby się podobało i tobie, gdyby... wyrazić — westchnął tłómacz; gdy śpiew umilkł.

Paweł nic nie odpowiedział- Dzika nuta, podobna raczej do wycia wilka, lub krakania opiewanego orła, niż do natchnionej pieśni człowieka, nie podobała mu się wcale, a ostatnie wyrazy, opiewające las „ciemny, wysoki", rozśmieszyły go wobec rzadkich zarośli, widniejących w pobliżu, ponad któremi unosiła się właśnie para dużych, pstych orłów, napróżno szukających owych .dziewięciu modrzewi".

—    Zapewne, słowa niezgorsze — odrzekł jednak,' by nie zrobić przykrości przyjacielowi.

Pucołowata twarz Ujbanczyka jeszcze więcej poszerzała od zadowolenia.

—    Gdybyś ty umiał po jakucku, tobyś się przekonał, jakie my mamy piękne pieśni o dawnych bohaterach, wojnach i łowach. Dżjanha umie ich bez liku.

—    A ty ?

—    Ja... nie — odparł, rumieniąc się. — Ja.ani śpiewać umiem, ani sieci tak dobrze postawić, jak inni, ani na łodzi popłynąć,, ani strzelać, ani nożem lub siekierą robić... Nie dziw, siedem najlepszych lat spędziłem w mieście — na nauce w szkole. Nas przecie przemocą do nauki biorą. Wróciwszy, byłem, jak obcy, rodzice zapomnieli, kochać mnie przestali — wszyscy wyśmiewali tylko i drwili, nikt nie lubił. O niczem nie wiedziałem, nic nie umiałem — wszystkiego musiałem się uczyć na nowo i nigdy już

9*