Sponsorzy2I001

456

Do tego, który ledwie wczora westchnął,

Tak miłe dziecko się nic nrodziło.

Lecz teraz robak smutkn zje mój pączek, Wzorową piękność spędzi z jego lica,

On się próchnlałym stanie jak są duchy,

Sinym 1 chudym jak jest dreszcz gorączki,

I takim nmrze, takim zmartwychwstanie,

I gdy na dworze niebios z nim się spotkam,

Ja go nie poznam. Tak, w lęcćj — nigdy więcej, Nigdy Artura mego nie zobaczę.

KARDYNAŁ.

Nadto okropnym czynisz widok smutku. KONSTANCYA.

Ten co tak mówi, nie był nigdy ojcem.

KRÓL FILIP.

Równie swój smutek kochasz jak swe dziecię.

KONSTANCYA.

Smutek zajmuje miejsce mego dziecka:

W łóżeczku jego leży, chodzi ze mną,

Jego oczkami patrzy, i powtarza Jego wyrazy; ou mi przypomina Wdzięczne przymioty jego, on wypełnia Jego kształtami suknie co zostały.

Mamże powody kochać się w mym smutku?

Bywaj zdrów, gdybyś ty utracił tyle ile ja, lepiejbym clę pocieszała.

Zrywa ubranie z głowy.

Ale do czegóż stroje te na głowie,

Gdy tam, w mej myśli wszystko rozstrojone?

O Boże! moje dziecię! mój Arturze!

Życie! radości moja! mój pokarmie!

Pociecho wdowy! smutków mych lekarstwo!

-• r

Król Jan tymczasem poleca Hertowi, jednemu z panów dworskich, aby się pozbył Artura. Wszakźe rozkaz wyraźny, nie śmie się wydrzćć z ust jego. Mówi zagadkowo:

Chciałem coś mówić... ale dajmy pokOj,

Słońce na niebie, dzień zbyt jasny, całym Orszakiem uciech świata okrążony,