Sponsorzy2R301

467

Jak zorza ogier¹ z jej oka,

\ serce jakby cpóka.

• U ¹ lW

A jednak poeta kochał, lub-) niekochany* a równając swą kochankę do

księżyca przyświecającego tęsknej Zierńi, jakże tkliwie do niego przemawiał

“odm-    >r ‘— > \e~

Czegóż z uśmiechem ku tej dolinie,

Wychyliwszy się z obłoku,

ivn .    ,    soil

Nlzlucj przyzlerasz roślinie

W przyległ'm srając potoku T

^r * n. iloj

Ale gdy pyszne zdobisz niebiosa Ziemi swe roniąc słodycze,

Jakaż to piojzę łez rosa ¹

Śnieżne spłukała obliczeV

' is i j ag^lfe

Do czegóż moje Igra wejrzenie Nad obłokami jasneui, ~^_1° A-Prdźn3 twe chwytam promienie, Xj Ty na niebie, ja na ziemi.

■ lu o»j' .i i pA Mn *Mj -f /

O! zaprawdę w tych krótkich przelotnych słowach,, przebija świat ma rżenia i miłości, cała tęskna i niepojęta dusza poety. ‘

Kniaźnin lubo otoczony skażonym powiewem magnackiego dworu, nigdy przecież pochlebstwem nie splamił swego pióra. Niekiedy wprawdzie składa hołd, ale hołd zasłudze i cnocie, i iukt nie zaprzeczy prawdzie własnych jego słów:    t    n ,ił i    "l

Tę boską lutnię ilekroć mam w ręku Cnocie hołd składne moim zawsze celem.

- —    - i i oi ii iinSiltf * aSornT

Jakże on pięknie zachęca młodzią aa do czynnego i pożytecznego życia, jak ponętnie wskazuje ciernistą drogę żywota:

ogol kwoiąo smoin i    ■ ; jiirt liH towoir]/'

.i^ssoąo l rj^{fe w}'^ounc kwiaty, ani puch łabędź, , ^    ^

M»H Zbroić bo męilwo I    ‘

i ,<kiW .W*. to''^«ięb'cbol,,torskapęb_zl,    '    ' _ao

rt idzlsz tę górę^? ku niebn się wznosi Teml cierniami drzeć się na nią trzeba. Tam, na wierzchołka sława clę Ogłosi, A zlamtąd bliżej do nieba.

fsaauuoiw ęndohea    , t - Mewlnne rzucaj zabawy. ^ *», ₈ ysawioiia

: ?jfu»oiq

*    irńvn9 1/n nlfkKll cl A r-tnncl

■3 ÓBWalą ,

:    . f    iii A

Jakże on pięknio kreśli powołanie człowiek? uia.ejąeego wznieść się nad osobiste widoki: