str19801

1 go Malarstwo współczesne Anglii.

P. Tritli z Roval Academv został także zawezwany:

a'    •/    m>'

»Xie uważam, rzekł on, »Czarno złotego Xokturna« za

/    ⁷    O

dzieło poważne sztuki*. Krytyk T i m e s’a podobne złożył orzeczenie. AYhistler zebrał w następstwie wszystkie te oświadczenia w jedno dziełko: »It1os ludu*, którego tytuł zupełnie właściwy. Anglia cała stanęła za Ruskinem w walce przeciw malarzowi amerykańskiemu i francuskiej fakturze. Po dwudniowych nadzwyczajnych rozprawach sędziowie potępili malowanie Whistlera, ale poczuwając się do obowiązku bronienia człowieka przed zniesławieniem, skazali Ruski na na »fartliing« odszkodowania; subskrypcyą zaś publiczną pokryto natychmiast ową sumę i koszta procesu, wynoszące 10.000 franków. Niebezpieczeństwo bowiem było publiczne a potępienie jednogłośne. Zwycięstwo Whistlera stałoby się znowu napastniczym powrotem brunatności i smearu.— »Niektóre figury wystawione przez artystę jako harmonie, nie są po prostu czem innem jak kolorowymi rzutami pędzla*, mówi Scotsman. —Alerrie England zaś powiada: »On maluje farbami z sadzy i błota; a nie lubując się w kolorach zasadniczych nie przeczuwa wdzięku barw drugorzędnych i pośrednich«. — »Kilka smears farbami, mówi znowu Knowledge, jak gdyby powstałe z czyszczenia pędzli na płótnie*.

Czy nie wydaje się nam, że słyszymy Ruskina krytykującego malarzy z początku tego wieku i wykazującego konieczność prerafaelicznej drobiazgowości V Przykład AYhistlera należy’ zachować w pamięci, sławny ów proces bowiem wyjaśnia, streszcza i określa smak brytański. Tryumfującego Whistlera i zabezpieczonego farthing'em odszkodowania potępia »głos ludu«.

Dlatego estetyczna Anglia dowiodła, że nie ścierpi wpływvów obcych w metodzie malowania, że dosyć walk stoczyła, aby’ osiągnąć surowość koloru i su-