tpn 1 22488101

Świat zwierzęcy na ziemiach Polski

napisał

Edward Lubicz Niezabitowski.

Ziemie Polski rozciągające się od Bałtyku po morze Czarne i od źródeł Odry po źródła Dniepru i Wołgi, okazują najrozmaitszy charakter pod względem fizyczno geograficznym. Spotykamy tutaj morza jakkolwiek zamknięte, liczne jeziora i rzeki, olbrzymie bagna, równiny, wyżyny i góry, a odpowiednio do tego rozwinął się świat zwierzęcy. Nadto podczas gdy w innych częściach Europy oddawna już osuszono jeziora i błota, uregulowano rzeki, wytrzebiono lasy, to u nas kraj zachował w wielu miejscach swój pierwotny charakter. Mamy jeszcze nietknięte siekierą puszcze, niezaorane pługiem stepy i pod dostatkiem dzikich wód i błot, dających schronienie gatunkom zwierząt gdzieindziej należącym do historyi. Niestety po dzień dzisiejszy obszary te nie zostały jeszcze dokładnie zbadane pod względem faunistycznym. Najlepiej stosunkowo znamy pasy graniczne naszych ziem: zachodni od Rygi po Kraków, południowy od Krakowa po Odessę i wschodni od Odessy po Kijów. Najdokładniej jednakowoż poznane zostały z tych pasów, Galicya dzisiejsza i Śląsk. Tymczasem o ziemiach środkowej Polski i północno-wschodniej, wiadomości nasze są stosunkowo dosyć skąpe. Pod względem faunistycznym ziemie Polski należą do strefy palearktycznej a mianowicie jej części europejskiej, której granicę północną stanowi linia izotermów zero, południową zaś linia biegnąca wzdłuż północnych wybrzeży morza Czarnego a łącząca ze sobą Kaukaz, Bałkany, Alpy i Pireneje. Faunę polską można podzielić ze względu na charakterystyczne formy w różnych okolicach występujące na: faunę bałtycką, obejmującą nizinę Wielkopolską, Litewską i Polesie, karpacko-sudecką, obejmującą pasma gór i przedgórza na południowej granicy się ciągnące, czarnomorską, obejmującą prawie całą płytę Czarnomorską, wreszcie faunę samego Bałtyku i faunę morza Czarnego. Granice tych stref faunistycznych są dosyć wyraźne, z wyjątkiem zachodniej granicy strefy czarnomorskiej, gdyż różne