scandjvutmp1ee01

178

ale jadł mało i był zamyślony. Pewność, że wkrótce ujrzy wiotką, powabną postać leśnej rusałki, w takich, jej odpowiednich, romantycznych nieco ramkach, budziła w nim niepokój i pozbawiała go apetytu, choć się za to na siebie gniewał. Próżno Uj-banczyk silił się go rozruszać, podał mu wreszcie kawałek zmiętego papieru, złożonego w kształcie listu, na którym krzywo i nieczytelnie nakreślone były następujące wyrazy :

Ja paNa ba Rzokocham inorodziec Dziurdziej-skiego zułasu, kangałapskiego nosłego rodu Niedźwiedzia Ujbanczyk Mateuszowicz Trofimow.

Pawtfł przeczytał i uśmiechnął się blado.

—    A ty mię kochasz ? —spytał go Jakut, przy-milając się, jak kobieta.

—    Dlaczegożbym cię kochać nie miał! Tyś poczciwy !

—    Ja poczciwy, i zawsze prawdę mówię... i chcę być lepszy— dodał z przechwałką, a odgadując powód myślenia przyjaciela, odezwał się z westchnieniem :

—    No cóż ? jedziemy ? Czy jak ? Zbieraj się !

Wesołość odzyskał Paweł dopiero na łodzi

wśród rzeczki, która w promieniach prosto nad jej parowem wiszącego słońca, niepocięta żadnymi cieniami, jaśniała wśród zielonych parowów, jak jednolita struga złota. Otoczeni podwójną chmurą komarów i palącego się w kociołku Pawła dymokuru, płynęli czas jakiś w milczeniu obok siebie, jak para kacząt. Wiosła, niezawsze w takt uderzające, zaczepiały się o siebie, aż zniecierpliwiony Ujbanczyk zrzucił siatkę, daną mu przez Pawła, i, podając ją na końcu wiosła, zawołał:

—    Na, weź swoją budę, ani słyszeć, ani widzieć.