DSC05002 (2)

Górskich Ligurów do kraju Samnitów,

Ale o ile lepszy był od Turka Bebiusz, o tyle lżejszy był los tamtych.

Niech dziś wodzowie zobaczą Hungarię,

Której nie wsparli, gdy mogli. Zakuta W ciężkie kajdany, kroczy zapłakana,

Zbrukana, nędzna, zhańbiona, żebracza,

Z twarzą zalaną krwią, zaćmioną lękiem.

Nie chroni jeńców płeć, wiek ni choroba;

Wróg kosi wszystko w zajadłej wściekłości;

Ktoś próżno woła syna, a ktoś ojca;

Branka litości wzywa nadaremnie;

Dzieci u piersi matek się zabija;

Nie znajdziesz miejsca bez rzezi, krwi, jęku;

Domy i plony mozołu wieśniaków Ogień pochłania; rabuje się bydło.

Ziemia, tak długo szczęśliwa, złocista,

Legła w zniszczeniu, w kajdanach, w pożodze.

Krew naszą chłepcząc, straszny Solimainie,

Upij się trunkiem ulubionym. Oto

Masz, czegoś pragnął: ludy, krwią Chrystusa

Obmyte, legły pod twymi stopami.

Wszędzie jest pełno znaków twoich zwycięstw I drżą królestwa w obu stronach świata.

My, lud Chrystusa, zaiste jesteśmy Jego orszakiem: ciężki krzyż dźwigamy,

W chłoście, w ucisku, wśród przemożnych wichrów Wszędzieśmy strawą dla drapieżnych wilków.

Oto gniew morza i burzy zniweczył Flotę cesarza u wybrzeży Maurów.

Kie(dy żywioły same ich wspierają,

Geci już łuków dobywać nie muszą.

Odłóżcie oręż! Zwycięstwo bez walki Święćcie nad nami! Nadzy patrzcie na nas, Na naszą klęskęl Milczący bogowie — Widzimy przecież — za was bój prowadzą. A choćby nawet sprzyjała nam ziemia I woda, spada na nas mór z przestworza. Taką to pewnie Bóg przewidział dolę Dla świadków swego imienia. Gdy patrzę Na wszystko, oo się wokół dzieje, myślę, Że koniec świata musi już być bliski. Słońce i księżyc, i gwiazdy znakami Głoszą upadek królestw, wojnę, grozę, Głód. O, szczęśliwi, których już zabrała Parka, by szybko odeszli do nieba,

I ja szczęśliwy, jeśli Bóg mi każe Za nimi odejść, nim przyjdą dni gorsze.

53