scandjvutmp22501

231

i prosił, aby mu dano mieszkanie u którego z gospodarzy, a pożywienia dostarczano dalej na tych samych, co dotychczas, warunkach.

—    Wkrótce powinna przyjść odpowiedź na moją prośbą o wyjazd do miasta na zimą; nie bądą wiąc wam już długo dokuczał; gdy raz dostaną sią do miasta, pieniądze bądź co bądź znajdą i należność wam odeślą — tłumaczył zmieszany gburowa-tem przypomnieniem któregoś z Jakutów o niezapłaconych ratach.

Gmina niechątnie przyjąła jego projekty; prze-dewszystkiem odmówiła wyznaczyć mu nowe mieszkanie.

—    Na co szukać, kiedy jest — rozumowali. — Sam powiadasz, że niedługo tu bądziesz, wiąc zostań w letnisku Andrzeja. My go każemy obmazać krowim nawozem, obsypać śniegiem, bądzie ciepło. Drew ci starczy, sam narąbałeś sporo, a nie starczy, to wtedy pogadamy! Brać zaś ciebie, każdemu nie- • dogodnie, ciasno, zimno, kłopot z jadłem, kobiety, dzieci, cieląta. Już to lepiej przekołataj te parą tygodni. Gmina cią bardzo prosi! Rok ciążki! Siano pogniło, połów ryb zły!

Patrząc na ich twarze wesołe, filuternie uśmie-chniąte, Paweł domyślał sią, że kłamią, że ani o mieszkanie, ani o pomieszczenie nie było tak trudno; siedziało nieraz przecie po dwadzieścia osób w małej, trzy sążnie kwadratowe mającej jurcie. A co do zbiorów, wiedział od Ujtanczyka, że ten rok należy do lepszych. Woleli wiąc mieć go zdaleka, niż stwarzać nowe stosunki, mogące doprowadzić do nieprzewidzianych trudności. Czyż nie pokłócił sią z Andrzejem za to, że mu gmina za niego płaciła?

Paweł, pomyślawszy, zgodził sią. Skrąpowany długami i uczuciem, że siedzi na karku tym ludziom,

V