scandjvutmp24c01

rżeniem na przednie nogi, ale tułowiu podnieść już nie mogło.

Brzeski zsiadł z konia.

—    Dla czego odciąłeś mu ucho!... Niegodziwcze!...— krzyczał na żołnierza i groził mu ręką.

Żołnierz uśmiechał się głupkowato. Następnie wyciągnął ucho i udał oficera. Brzeski zrozumiał, że ucho potrzebne Chińczykowi na dowód dla jego władzy, że konia nie sprzedał, że koń zdechł. Kazał mu więc juki na swe siodło zarzucić. Ten dziękował i mówił coś do niego, oglądając się za siebie, gdzie wciąż cicho rżał jego wierzchowiec i unosił skrwawiony łeb na chudej, chwiejnej szyi.

Wkrótce dopędzili karawanę, która zatrzymała się na obficiej trochę porosłej ostami i karaganą mułkowatej polance. Ludzie rozjuczyli bydlęta i skupili się wkoło przewodników.

Ci stali z opuszczouemi głowami przed siedzącym na skrzyni baronem.

—    Gdzie źródło ? Spytaj się go, Siuj! Gdzie źródło ?— grzmiał naczelnik.

—    Tu miało być!... Cóżem ja winien, że go niema!... Mówiłem, że ledwie, ledwie znam drogę... Kazali panowie... — tłumaczył się Sodmun.

Bage, który nie umiał po chińsku, tylko się kłaniał.

—    Dla czegoś się zgodził?

—    Kazali.

—    Nie dać im wody! Niech z własnego doświadczenia zrozumieją, na co narazili ludzi i zwierzęta!... — rozkazał baron.

—    Nie dostaniecie wody! — powtórzył po mongol-sku Małych.

87