page0325

817

Serbija

się o nawrócenie pogańskich Serbów na wiarę chrześcijańską. Ale chrystyja-mzm wtedy nie głęboko jeszcze przeniknął w naród, i po śmierć* Llerakliiusza cała Serbija odpadła znowu w pogaństwo. Później juz, w połowie IX wieku, Serbowie nawróceni ostatecznie przez kapłanów, przysłanych przez cesarza Bazylego. Całą czynność Serbów^ wtenczas i długo potem pochłonęły wojny z ich sąsiadami Bułgarami. Wielki Zupan Włastymir (836—843 r.), zwycięzko odpierał napady Bułgarów* i synowie jego, razem nastąpiwszy po nim, Mun-dymir, Stoimir i Gojnik, mężnie walczyli z Bułgarami d<5 r. 860. Kiedy wynikły pomiędzy nimi zatargi o jedynowładztwo, pociągnęli oni ojczyznę w długie wojny domowe, Nareszcie Piotr, syn Gojmka, usunąwszy braci stryjecznych, osięgnął władzę najwyższą (892—-897 r.), i w ciągu lat dwudziestu panow*ał spokojnie w zgodzie jak z Bułgarami, tak z Byzantynami. W r. 917 zaczął wojnę z cesarzem bułgarskim Symeonem, wzięty w niewolę i zamordowany. Skutkiem tego były wewnętrzne rozruchy w państwie i nowe wojny z Bułgarami, które tern zakończyły się, że Serbiję podbił r. 924 car bułgarski Symeon, okropnie ją spustoszywszy. W r. 934 Czesław, wnuk Stroimira, stracił panowanie bułgarskie w Serbii i znowu opanował swoje dziedzictwo pod opieką Byzantynów. Wojny z Bułgarami ciągnęły się i za jego następców do samego zniszczenia królestwa Bułgarskiego, przez cesarza Bazylego wr. 1018, kiedy Serbija obróconą została w prowincyję Byzantyńską. Wtedy w miejsce wojen bułgarskich nastąpiły wojny z Byzantynami. W r. 1043 Stefan Bogi-sław wygnał namiestnika byzantyńskiego, a jego syn i następca Michał (1050— 1080 r.), wyzwolił się zupełnie z zależności od cesarstw^ra Byzantyńskiego, przybrał tytuł króla serbskiego i uznany w tej godności przez Grzegorza VII papieża. Potem nastąpiły różne w*ojny w^rew*nętrzne, połączone z mnogiemi okrucieństwami, a wynikłe po większej części ze sporow o tron, a także wojny zewnętrzne z byzantynami, l ciągnęły się dopóty, a. r. 1165 Stefan Nememja, obaliwszy byzantyńskie panowanie, został księciem Serbii. Był on założycielem dynastyi, noszącej jego imię, tudzież państwa, które od stolicy księcia, Rassa miasta, dzisiaj Now-y Bazar, zwało się wielkiem żupaństw em Rasskiem, a później państwem Serbii albo Rassyi; nazwisko to przeszło od stolicy do narodu, który dotąd jeszcze zachował nazwę Rajców^r albo Raców, spoinę z imieniem Serbów. Najstarszy syn Stefana, w*stąpił na tron r 1195, koronował się r. 1222 na cara albo króla, koroną otrzymaną z Rzymu. Pod nim i za jego następców* zaliczona do państw*a Serbskiego, zajęta poprzednio przez Słowian bułgarskich, prowincyja na w*schód od Ibaru i dolnej Morawy, do granic dzisiejszej Bulgaryi, i tym sposobem serbski dyalekt został tam panującym Oprócz tego państwo rozszerzyło się i w inne strony już przy Stefanie, a jeszcze więcej przy królach Milutynie i Stefanie Duszanie. Za panowania Stefana Duszana (1336—56), królestwo Serbskie znajdow*ało się na szczycie swej potęgi. Do niego należała nie tylko cała Macedonija, Albanija i Tessalija, ale też północna Grecyia i Bulgaryja. Stefan Duszan, wydawszy porządne prawa i statut, Zakonnik, noszący jego imię, opiekował się naukami i handlem, przybrał naw*et tytuł imperatora i podzielił państwo Serbskie na namiestnictwa, ale tern dał początek jego upadkowi. Już syn i następca jego Urosz V, stracił większą część zaw*ojow*anych prowincyj, w skutku wewnętrznych zawichrzeń, które odtąd szarpały Serbiję i czyniły ją ofiarą zewnętrznych wrogów. Po Uroszu w ygasła dynastyja w osobie Łazarza, który z początku panował szczęśliwie, ale później nie w ytrzymał walki z Turkami i sam zginął w bitwie naKos-sowem polu d. 15 Czerwca 1389 r. Sułtan Bajazet podzielił Serbiję między syna