scandjvutmp2f001

—    O, krótka z nim sprawa!... Byle co, a kula w łeb !.. Czasy rzeczywiście... wojenne!

—    Hm !... Poco zaraz tak ostro! ? Siostrzeniec właściciela i jedyny z pośród nas dobry znawca języka chińskiego... Może się nam bardzo przydać... Ale oczu zeń nie spuszczać!... — potwierdził dyrektor.

I istotnie nie spuszczano zeń oczu, śledzono ostrożnie i podejrzliwie.

Brzeski tymczasem wciąż przemyśliwał, jakby uratować'jednych od śmierci, drugich od zbrodni, jak przerwać lub udaremnić okropną nadchodzącą walkę.

Stróżów-krajowców wyrzucono.

Kiedy na kolanach ci podpełzli ku wrotom, powstańcy porwali ich natychmiast i powlekli do swego obozu.

Nazajutrz stracono ich w bramie w oczach Europejczyków.

—    Tak postąpimy z każdym zdrajcą ojczyzny!... — krzyczeli w uniesieniu krwawo - czarni „bokserzy". — Z wami uczynimy tosamo!... Poczekajcie, rude psy!...

Europejczycy stracili zimną krew i zaczęli strzelać; odpowiedziano im również kulami. W rezultacie do ściętych, okrwawionych kadłubów przybyło kilka jeszcze trupów.

Oblężeni sposępnieli i upadli na duchu. Dnie mijały w ckliwym i napiętym oczekiwaniu. Brzeski wciąż rozmyślał o swoim... Wspominał również matkę, Lień, Siań-szena, straconych za pierwsze rozruchy robotników, młodego Szun-Tzi, Serża, który niewiadomo zaco zginął w kwiecie wieku, myślał o całej tej dziwnej i krwawej girlandzie wypadków, wreszcie rozmyślał o swoich marzeniach, o tym, jak pogodzić cały świat...

Zapewne i reszta oblężonych myślała i wspominała