0349

30

Koktajle Mołotowa: „wojna zimowa” i żona Kulika

Po podpisaniu paktu z Hitlerem Stalin był w doskonałym nastroju, ale pozostał paranoicznie podejrzliwy, zwłaszcza wobec żon swoich przyjaciół. W listopadzie 1939 roku na daczy Grigorija Kulika, nieudolnego wicekomi-sarza obrony, zadzwonił telefon. Kulik obchodził tego dnia urodziny, toteż on i jego długonoga, zielonooka żona, Kira Simonicz, podobno najpiękniejsza kobieta w otoczeniu Stalina, wydawali przyjęcie z udziałem elity z Almanachu gotajskiego, od marszałka Woroszyłowa i robotniczo-chłopskiego hrabiego Aleksieja Tołstoja po wszechobecnego nadwornego śpiewaka Kozłowskiego i chmarę baletnic. Kulik podniósł słuchawkę.

-    Cicho! - syknął. - To Stalin! - Słuchał przez chwilę. - Co robię? Obchodzę z przyjaciółmi swoje urodziny.

-    Zaczekajcie na mnie - odparł Stalin, który zjawił się niebawem razem z Własikiem i skrzynką wina. Przywitał się ze wszystkimi, a potem usiadł przy stole, gdzie pił własne wino, a w tym czasie Kozłowski śpiewał jego ulubione pieśni, zwłaszcza arię księcia z Rigoletta.

Kira Kulik podeszła do Stalina i zaczęła z nim rozmawiać jak ze starym przyjacielem. Ta niezwykła kobieta, urodzona jako Kira Simonicz, była córką hrabiego pochodzenia serbskiego, który kierował carskim wywiadem w Finlandii i został rozstrzelany przez CzK w 1919 roku. Po rewolucji poślubiła żydowskiego kupca zesłanego na Syberię: pojechała z nim, a później oboje osiedlili się na południu, gdzie poznała Grigorija Kulika, krępego, „wiecznie podpitego” hulakę, który dowodził artylerią Stalina w Carycy-nie, lecz którego znajomość techniki wojskowej zatrzymała się na roku 1918. Hrabianka była jego drugą żoną: zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia, porzucając swoich małżonków - lecz za Kirą wlokła się jej