0385

33

Optymizm i załamanie

Stalin już się położył, kiedy Żuków zatelefonował do Kuncewa.

-    Kto mówi? - spytał zaspanym głosem generał NKGB.

-    Żuków. Szef sztabu. Proszę mnie połączyć z towarzyszem Stalinem. To pilne.

-    Co, teraz? Towarzysz Stalin śpi.

-    Proszę go natychmiast obudzić - polecił Żuków oficerowi dyżurnemu. - Niemcy bombardują nasze miasta.

Zapadła cisza. Żuków czekał przez kilka minut, które wydawały mu się wiecznością. Nie tylko on usiłował powiadomić Stalina o inwazji, lecz generałowie bali się własnego przywódcy co najmniej tak samo jak Niemców. O 4.17 (czasu rosyjskiego) dowództwo Floty Czarnomorskiej zatelefonowało do Żukowa w Ludowym Komisariacie Obrony, aby zameldować o eskadrach bombowców. O 4.30 przyszedł meldunek z Frontu Zachodniego, o 4.40 jednostki Nadbałtyckiego Okręgu Wojskowego zostały zaatakowane. Mniej więcej w tym samym czasie do admirała Kuzniecowa zadzwonił dowódca z Sewastopola: zaczęło się niemieckie bombardowanie. Kuzniecow natychmiast zatelefonował na Kreml, gdzie natrafił na mur biurokratycznej tępoty, charakterystyczny dla wszystkich tyranii. Miało być tajemnicą, że Stalin mieszka w Kuncewie, toteż oficer dyżurny odparł:

-    Towarzysza Stalina tu nie ma i nie wiem, gdzie jest.

-    Mam niezwykle ważną wiadomość, którą muszę niezwłocznie przekazać towarzyszowi Stalinowi osobiście...

-    W żaden sposób nie mogę wam pomóc - powiedział oficer i odłożył słuchawkę.