2010 01 12 3559

AiłUMłkł ATcfit# ,Y(Unii.^iU'auv A*n*a ttiajx»i .'Mł

ISBN mm* 14MB-4. C ty WN r»N 20M

Re ton ta — Księga III

Ta forma peonu tworzy właściwe zakończenie. W pierwszym przypadku ostatnia krótka zgłoska poprzez wrażenie niedokończenia sprawia, że rytm wydaje się okaleczony. Zdanie powinna natomiast kończyć zgłoska długa. Koniec ma się uwidoczniać nic dzięki pisarzowi ani leź dzięki postawionemu przezeń znakowi, lecz poprzez sam rytm.

Wyjaśniliśmy sobie zatem, że język prozy winien mieć piękny rytm. a nic być pozbawiony rytmu, oraz to, jakie rytmy i w jakiej formie tworzą ten piękny rytm.

9. Budowa zdania

Styl może być tylko albo nizany⁹² i wiązać się w całość wyłącznie dzięki spójnikom, jak w preludiach dytyrambów " lub być zwarty i przeciwstawny ^w na kształt budowy strof u dawnych poetów⁹⁵. Styl nizany jest stylem starodawnym:

Herodom z Turlaj olo b.ułan lunatycznych przedstawienie...

Stylem tym kiedyś wszyscy się posługiwali, a obecnie juz tylko nieliczni. Nizanym nazywam więc taki styl. który sam mc wytycza sobie granicy i wygasa dopiero razem z wyczerpaniem tematu. Jest to styl nieprzyjemny, ponieważ ciągnie się w nieskończoność, a wszyscy chcą przecież widzieć przed sobą punkt docelowy. Dlatego również biegacze dopiero na mecie słaniają się i mdleją.

^v Styl Zlizany" lA&ię cipcłićvij). Arystoteles urywa tu lego metaforycznego określeniu, pragnąc zaznaczyć, te układ członów /dania w lyin stylu przypomina nawleczone nu nitkę jeden /a drugim koraliki które łączy wspólna nić nic ograniczając ich ilości i nic podporządkowując ich sobie wzajemnie Wprowadzenie współczesno terminologii i nazwanie takiego układu współrzędnym byłoby jednak mylące. Arystoteles mc ma bowiem na myili aspektu gramatycznego. lecz aspekt logiczny. Jest lo układ, w którym kuZdy kolejny człon jest logicznym następstwem członu poprzedniego.

Dytyramb, pierwotnie pieśń na cześć Dionizosa, przeznaczona do wykonania przez cbót. W V w. p.n.e. dytyramby stuły się pretekstem dlu popisów wykonawców i z tego względu zaczęto poprzedzać je preludiami instrumentalnymi, których związek z treścią utworu mógł być doić luźny. Porównanie mu wydobyć zatem brak wzajemnego podporządkowaniu członów zdaniu w stylu nizanym

Styl „zwarty", nazywany przez Arystotelesa „tcamrtpapprvr| żoiętę" (dosł. „nawracający", „zmierzający do celu"), nic ogranicza się natomiast do prostej koordynacji członów, lecz. dąZy do podporządkowania jednych dntgtm, do uporządkowania ich w zamknięte logicznie i stylistycznie okresy Szersze wyjaśnienie obydwu rodzajów stylu zob I ausberg, Handttuch der literariwhen Rkeioitk. wyd. c>t.. s. 457 nn

“* Filozof odwołuje się do stroficzncj budowy pieśni chóralnych poetów z VII - VI w (Arion. Stezycłioras. Pindar) dla pokazani* tak ścisłej współzależności miedzy członami okresu, jaka istniała między budową strofy i antjstiufy.

“ Pierwsze słowa dzielą Hcrodola Jak Zwykłe Arystoteles cytuje tylko początek przykładu. Cale ziesztą d/ielo napisane jest w stylu „nizanym”. Cytat nieco zmieniony. Sarn Herod ot mówi o swym pochodzeniu z Halikarnasu. Arystoteles natomiast nazywa go mieszkańcem Tutioj. ogólnogrcckścj kolonii w pld. Italii, której historyk był obywatelem.

188