205 bmp

218 domów na ostatniej ulicy, odnalazł siedzącego w bramie staruszka, który skarżył się cicho.

-    Co tu robicie? Czy czujecie się niedobrze? - zapytał

Starzec leżał na kilku łachmanach. Słysząc, że ktoś do

niego mówi, przestraszył się.

-    Zaraz stąd odejdę...

-    Nie, zaczekajcie!

-    Czego chcecie? Trochę miejsca? Proszę...

-    Chciałem powiedzieć... W moim domu jest trochę cieplej. Mam też dosyć wygodny tapczan...

-    Dom? Tapczan? Ciepło?

-    Proszę, chodźcie. Zjemy razem kolację a przed pójściem spać wypijemy sobie filiżankę mleka...

Poszli do domu razem, stary pan i bezdomny staruszek. Następnego dnia stary pan zaprowadził swego gościa do szpitala, gdyż ten śpiąc na dworze nabawił się bronchitu. Potem wrócił do siebie. A wieczorem, gdy kładł się spać znowu usłyszał płaczący głos...

Wędruje i wędruje...

Tak, jak poprzedniego wieczoru, starszy pan wyszedł z domu, szedł za głosem, który wydawał się dochodzić z bardzo daleka. Przeszedł przez całe miasto. Wtedy wydarzyło się coś przedziwnego. Znalazł się bowiem w obcym mieście a potem w innym jeszcze. Szedł i szedł coraz dalej. Dotarł wreszcie do małej wsi, leżącej na szczycie góry. Tam odnalazł biedną kobietę, która płakała, gdyż jej dziecko było chore a nikt nie wezwał do niego lekarza.

-    Nie mogę zostawić dziecka samego, nie mogę też zabrać go ze sobą w tę śnieżycę...

Wokół pełno było śniegu. Istna biała pustynia.

-    Proszę powiedzcie mi, gdzie mieszka lekarz a przyprowadzę go tutaj. A tymczasem przyłóżcie na główkę dziecka mokrą chustkę, to je trochę uspokoi.