g9 bmp

E. Andrzejewska-Golec, L. Świątek

***

Preparat 1. postać dorosła, utrwalona w 4% formalinie, 2. sekcja pijawki.

Obserwacja.

Ad 1. Preparat oglądamy makroskopowo. Zwracamy uwagę na segmentację zewnętrzną ciała, obecność otworu gębowego, przyssawek oraz charakterystyczne ubarwienie.

Ad 2. Przeprowadzamy sekcję pijawki analogicznie, jak opisano przy sekcji glisty. Zwracamy uwagę przede wszystkim na charakterystyczną budowę żołądka z uchyłkami, co jest przykładem morfologicznego przystosowania do pasożytnictwa (zdolność do długotrwałego magazynowania krwi).

Rysunek. 1. narysować stronę grzbietową i brzuszną pijawki, 2. narysować układ pokarmowy pijawki.

2. Gatunek: Haemopis sanguisuga Savigny ty U

O&Oi.-WLŁtUE

Zwana jest niekiedy niesłusznie pijawką końską.

Występowanie. Pospolityjw.PoJscę gatunek. Bytuje w wodach stojących (torfiąnkach, stawach).

B'tidoM'{ryc. 71 E). Jest organizmem hernwfrodytyęznym^długQŚci_pJc_t 10 -15 cm j oJ^_cm szerokości, Od pijawki lekarskiej różni się przede wszystkim zabarwieniem ciała: strona grzbietowa jest ciemnoszara lub brązowa, strona brzuszna - żółtawoszara. Znane są liczne odmiany tego gatunku.

Rozwój przebiega podobnie, jak u H. medicinalis.

Znaczenie medyczne. Często bywa mylona z Hirudo medicinalis. Nie jest pasożytem, ale dra-pieżniiaem, odżywiającym się bezkręgowcami. Może przyssać się do ciała człowieka przypadkowo*: co nie stanowi żadnego zagrożenia.    t

Gloma-	- cmj:
TutÓH **■	7^04 a x
	i
:i'i‘ i / i "	. i
-	. ^st-fy ^

W- nnO\". ii rt- ł

t :Ą_ .. ,

■ CCPiik :OTły.A ^

80