Przechwytywanie w trybie pełnoekranowym 07 20093747

Wstęp do nauki o komunikowaniu - Walery Pisarek - iLibrary Reader						1 CD U (eP |b£^|
m & ® - a a	□		3	S? ^3 Limit wydruku: 10	Strona 282/344	S O 0 śi &

Spis treści - Wstęp do nauki o komu... o

W. PiMrtk I' ifp Jo mis/.ti o Aomun/kommiii. Wjr«aw j 2008,

ISBN 9T8-43 *>501-14-6,0 by WAiP ’OOR

282 ^Wsl^P d° ^naLJki ° komunikowaniu

jednoznaczne. Nie wykazują bowiem istotnego wpływu wyniki badań krótkoterminowych, a w badaniach długoterminowych trudno oddzielić od siebie wpływy różnych czynników.

Niepewność sprzyja powstawaniu różnych hipotez wyjaśniających lub komentujących zagrożenia dzieci i młodzieży ze strony scen przemocy w mediach. Mamy tu bowiem z jednej strony hipotezę katharsis, zgodnie z którą odbiorcy, oglądając w mediach sceny przemocy, przeżywają swoiste oczyszczenie, bo w trakcie oglądania ich potencjał agresji ulega rozładowaniu. Z drugiej strony według hipotezy oswojenia częste oglądanie scen przemocy stępia w odbiorcach wrażliwość na zjawiska agresji, na zadawanie bólu, cierpienie ludzi w rzeczywistości. Każda z tych hipotez wygląda efektownie, ale trafności żadnej z nich nie potwierdzają badania empiryczne.

Potwierdzenie w badaniach empirycznych uzyskała natomiast hipoteza frustracji, która głosi, że sceny przemocy w mediach pobudzają do zachowań agresywnych tych odbiorców, którzy właśnie przeżywają frustracje wskutek niemożności zaspokojenia istotnych potrzeb lub poczucia nieosiągalności upragnionego celu. Z kolei wedle hipotezy wzorów media są odpowiedzialne za podsuwanie w atrakcyjny sposób wzorów zachowań (nie tylko zresztą agresywnych), które są później naśladowane przez wielu odbiorców. Za klasyczny przykład działania tego mechanizmu uważana jest XVIII-wieczna moda na samobójstwa z miłości po wydaniu Cierpień młodego Wertera. Ale jednocześnie - zdaniem części medio-znawców - sceny przemocy w mediach nie wywierają żadnego istotnego wpływu na postawy i zachowania odbiorców. Ewentualny niepożądany wpływ takich scen miałby być neutralizowany przez fakt, że w mediach scenom przemocy towarzyszy zwykle jej potępienie, a jej sprawcy zostają ukarani (Kunczik 1998).

4. Dorobek badań prasoznawczych

Prasoznawstwo polskie jako nauka o periodycznym komunikowaniu masowym, odkąd ponad pół wieku temu przekształciło się z „nauki w sobie” w „naukę dla siebie”, deklarowało swą użyteczność praktyczną. Cóż więc - oprócz nadal niedoskonałej teorii społecznego funkcjonowania środków komunikacji publicznej - ma ono do zaoferowania nadawcom i odbiorcom oferty prasowej, radiowej i telewizyjnej. Nie można odpowiedzieć sensownie na to pytanie, jeśli mówiąc o praktyce nadawców, nie uwzględni się różnych potrzeb trzech zasadniczych grup osób i instytucji. Są to po pierwsze osoby i instytucje odpowiedzialne za politykę komunikacyjną, po drugie - wydawcy i właściciele stacji radiowo-telewizyjnych, po trzecie - dziennikarze, wśród których należy jeszcze rozróżnić członków kierownictwa redakcji, publicystów i reporterów. Stopień i zakres zainteresowania

Polsce [Z23)

£2 1. Lata 50. XX wieku (227)

£] 2. Lata 60. XX wieku (228)

£2 3. Lata 70. XX wieku (231)

0 4. Placówki i instytucje badawcze (235)

£2 5. Nauka o komunikowaniu po 1990 roku (240)

0 6. Pytania i zagadnienia kontrolne (242)

Ol Rozdział XII. Metody i techniki badawcze (243)

£2 1. Multidyscyplinarność wiedzy o komunikacji społecznej (244)

0 2. Analiza zawartości mediów (245)

0 3. Badanie przekazu punktem wyjścia do badań procesu komunikacji (250)

© C] 4. Badania odbioru mediów (252)

£2 5. Badania nad skutkami mediów (260)

0 6. Pytania i zagadnienia kontrolne (263)

Ol Rozdział xm. Skuteczność a skutki komunikaqi (264)

0 l. Pytania i zagadnienia kontrolne (271)

Ol Rozdział XIV. Wyniki badań (272)

£2 1. Twierdzenia uniwersalne i hipotezy szczegółowe (273)

0 2. Teorie średniego zasięgu (275)

0 3. Teorie ogólne (281)

£2 4. Dorobek badań prasoznawczych (282)

0 5. Pytania i zagadnienia kontrolne (285)

Ol Rozdział XV. Wymiar globalny (286)

£2 1. Globalizacja (287)

£2 2. Komunikowanie