str 080 081

i prosić o interwencją Konstantego. Kuruta wyparł się wszystkiego, dodając obłudnie, że przecież Jego Cesarzewiczowska Mość nie może mieć w tak ważnej sprawie innego zdania niż polscy oficerowie.

Zakończeniem dramatu była publiczna hańbiąca degradacja majora Łukasińskiego, zakucie go w kajdany i wywiezienie z towarzyszami do Zamościa. Wykonaniu wyroku musiał asystować 4 pułk piechoty i odkomenderowane oddziały garnizonu warszawskiego.

Pułkownik Bogusławski odczuwał odtąd wyrzuty sumienia, co fatalnie odbiło sią na stanie jego zdrowia, które teraz uległo znacznemu pogorszeniu.

JAK WIELKI KSIĄŻĘ UZDROWIŁ PUŁKOWNIKA

Cesarz Aleksander zmarł w 1825 roku. Jego następcą został Mikołaj, który stłumił powstanie dekabrystów, co odbiło się głośnym echem w Polsce. Natrafiono na ślad kontaktów pomiędzy patriotami polskimi i rosyjskimi. Z kolei w Królestwie Polskim rozpoczęły się represje. Zapanował nastrój przygnębienia. Udzielił się on również dowódcy czwartaków.

Pułkownik Ludwik Bogusławski rozchorował się, opadł z sił, bardzo zmizerniał, pożółkł na twarzy. Nie opuszczał swej kwatery, unikał towarzystwa nawet starych kolegów. Nie chciał się widywać ani z majorem Komanem Wybra-nowskim, ani z majorem Kindlerem, ani nawet z zaufanym kasjerem pułkowym Tarnowskim. Wciąż jeszcze mocno przeżywał upokarzający udział w sądzie wojennym nad majorem Walerianem Łukasińskim, jego własnym podkomendnym. Teraz znów zapadł wyrok na członków tajnych towarzystw patriotycznych. Tym

81

6 — Generał Ludwik Bogusławski