Wittlin Ból drzewa,b 63

Wiatr mnie uginał! Ach, wiatr mnie kołysał!

... I miałem żyły. Mocne, kręte żyły:

Jam się korzeniem w słodycz ziemi wsysał,

By pić jej soki aż po setne lata!

Aż przyszedł kres.

A rosłem, rosłem w macierzystym lesie,

Skąd nocą echo głos puszczyków niesie I dzieci trwoży — —

A na wiosnę miałem bujne liście,

A jesienią żółkłem ze zgryzoty,

Ze w zimie słońcem już nie będę złoty...

To było kiedyś bardzo uroczyście:

—    Przez ciało moje przechodził Duch Boży I ciszył moje szlochy doskonale,

A szrony ciało me tuliły w szale Srebrniutkie i miękkie, jak puch.

I tak zasypiał we mnie wszelki ruch I już opadły z ramion kruche liście Znużone.

A kiedy pierwszy spadł na ziemię śnieg I biczem palce me skostniałe siekł I z świstem mnie po nagiem ciele prał:

—    Jam już spał! Jam już snem zimowym spał Tam, w macierzystym lesie.

6 2

Słuchajcie bólu mojego!

Wiem, co są burze, orkany,

Wiem, co to z wściekłym mocować się wichrem, Gdy skacząc nadciąga pijany I tęgie ugina konary I chude gałązki łamie!

Ja wiem, ja wiem, bom jest stary:

Znam burzę, a burza zna mię!

Nie to! Nie to!

Tam, w macierzystym lesie,

Kędy wąsate wiją się porosty,

Na podścielisku miękkuchnych mchów Słuchałem nocnej gędzby sów Przez długie i błogie lata.

A byłem prosty! Byłem, jak mąż, prosty!

Aż przyszło do mnie trzech drwali I coś ze sobą gadali:

Jakom jest mocny, a prosty!

I przyszło do mie trzech drwali I ci mię zamordowali:

Ostrzone mieli topory. —

I skórę ze mnie złupili

I bili i bili i bili

Aż łzy wytrysły z mej kory.

Zawył przeciągle mój korzeń,

Pień głucho zastękał pod ciosem,

63