40081 Wittlin Ból drzewa,f 67

#

I Izami zaszło mu oko,

Kiedy mu nikt nie chciał pomóc.

A potem stało się ciemno.

* .. ." . •

Słuchajcie bólu mojego!

Na szczycie

Wbili mnie oni do ziemi!

Z ramiony rozpostartemi:

Jednem na prawo, a drugiem na lewo, Stałem ja, wielki trup-drzewo,

Stałem, jak ognisty słup,

A na mym trupie rozpięty był trup!

Chciałem zakrzyczeć ze wstydu:

—    To memu ciału ubliża!

To memu sercu ubliża! —

(Bo drzewo ma serce)

—    Zdjąć go z krzyża! —

Alem był trup.

Lecz w lesie mym, macierzystym

Ozwały się zaraz chórem wszystkie drzewa,

A w lesie wielki wichr, wielka ulewa.

Jęczały siostry — lipy, wyli bracia — buki,

Klony, graby, jesiony---Na gałęziach kruki — —

Zapłakały wierzby, zaszlochały jodły,

A sosenki maluterikie kwileniem zawiodły,

Aż na całej ziemi — wszystkie bory, lasy,

Zatrzęsły się szumem płaczu, co po wszystkie czasy Głosił mą hańbę:

'— To n^sżym ciałom ubliża!

—    To naszym sercom ubliża!

—    Zdjąć go z krzyża! Zdjąć go z krzyża!

—    To naszym rękom ubliża!

—- Nie będzie on krzyżowany!

—    Zdjąć go z krzyża!--Zdjąć go z krżyża

Zasię On wszystkie już wytrzyma! rany,

A oni dobrze wbijali weń ćwieki:

W niego i we mnie.

I gromy biły, a huk był daleki,

A dzień ów pomny jest po wszystkie wieki.

I tak zastygał na mem martwem łonie,

A matka Jego w krwi maczała dłonie,

Co strugą po mnie ściekała.

0    Matko! My oboje wiemy,

Co znaczy nosić Go: Tyś Go nosiła W żywocie swoim zanim się urodził,

A jam Go nosił na śmierć.

Potem Go zdjęto ze mnie, a był blady

1    zimny bardzo. Boleściwa matka Była tuż przy nim, była do ostatka,

I w białe, tkliwe złożyła Go chusty I długo bełkotała coś niememi usty.

Ja stałem pusty!