img013 (35)

niejszych czasów aż do okresu asyryjskiego), ale mimo to potrzeuowau jeszcze ogółem około 570 znaków, chociaż jedynie około 300 było w częstym użyciu. W późniejszym stadium asyryjski system klinowy stał się praktycznie pismem sylabicznym, a Persowie, wzorując się na alfabecie aramejskim, sprowadzili ten system do pisma półalfabetycznego.

1		2	tfTC ^1		4		5	^ ^6 I
*r ^7		8	;.<Y 9	u	10	JOT	1 1	frW- ^12 j
ff 13	m	14		^rr	16		1 7	W ^16 |
=a 19	w--*	20	^21	4f o	22		u 23	I [

14. Asyryjskie znaki klinowe. 1—18 — znaki sylab i 19—23 — znaki samogłosek (1, ba; 2, da; 3, ga; 4, cha; 5, ka; 0, <ja; 7, la; 8, ma; 9, na; 10, pa; 11, ra; 12 i 13, sa;

14 i 15, sza)

Upraszczanie poszczególnych znaków klinowych było bardzo typowe dla biegłych w swoim rzemiośle skrybów asyryjskich. Stale zmniejszano też, zwłaszcza w inskrypcjach asyryjskich, liczbę klinów użytych w jednym znaku, a pismu nadawano wygląd coraz bardziej kwadratowy. Ostatecznym tego wynikiem była artystyczna kaligrafia skrybów z biblioteki asyryjskiej.

LUDY, KTÓRE UŻYWAŁY PISMA KLINOWEGO

SUMEROWIE

Sumerowie, jak już wspominaliśmy, najwcześniej posługiwali się pismem klinowym. Bez względu na to, kto je wynalazł, niewątpliwie właśnie oni rozwinęli to pismo w szczególny, opisany powyżej sposób. Bardzo mało wiemy o ich pochodzeniu i jak dotąd nie potrafimy nawet rozstrzygnąć, czy od początku byli mieszkańcami Mezopotamii, czy też przybyli tam z zewnątrz. Druga hipoteza jest bardziej prawdopodobna. Przypuszczalnie pod koniec czwartego tysiąclecia p.n.e. Sumerowie wkroczyli do Mezopotamii i odebrali tę ziemię ówczesnym mieszkańcom, do których m. in. należeli Semici. Ci jednak wytrwali w walce z górą 1300 lat, po czym, wsparci przez nowych najeźdźców semickich z Półwyspu Arabskiego (Amurru lub Amorytów), w ciągu pierwszej połowy trzeciego tysiąclecia p.n.e stopniowo zepchnęli -Sumerów do południowej części doliny mezopotamskiej, by w pierwszych wiekach następnego