PwTiR063

124 Rozdział 5

z 2006 r. odwołuje się co do znaczenia takich określeń, jak budynki, kategorie zagrożenia ludzi, czy strefy pożarowe, do ustaleń rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z 2002 r. zmienionego istotnie w 2004 r. Ten ostatni akt normatywny zawiera przepisy dotyczące bezpieczeństwa pożarowego i dokonuje zaliczenia budynków oraz ich części, stanowiących odrębne strefy pożarowe określane mianem ZL, do jednej lub więcej kategorii zagrożenia ludzi. Przy tym hotele, motele, pensjonaty, domy wypoczynkowe, domy wycieczkowe, schroniska, schroniska młodzieżowe i inne budynki przeznaczone do okresowego pobytu ludzi, określane ogólnie jako budynki zamieszkania zbiorowego, zalicza się zasadniczo do kategorii zagrożenia ludzi ZL V. Jeśli jednak takie budynki zawierają pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób (np. sale konferencyjne), to stanowią kategorię zagrożenia ludzi ZL I. Powołane rozporządzenie określa 5 klas odporności pożarowej budynków lub ich części. Najwyższą klasę takiej odporności, określoną literą „A”, powinny mieć obiekty hotelarskie będące budynkami wysokościowymi. Dla niskich budynków zamieszkania zbiorowego jest wymagana tylko klasa „C” odporności pożarowej. Ponadto rozporządzenie to ustala dopuszczalne powierzchnie stref pożarowych i wymagane oddzielenia przeciwpożarowe, jak też zobowiązuje do wyznaczenia dróg ewakuacyjnych z pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi.

Natomiast powołane rozporządzenie w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów z 2006 r. określa sposoby i warunki ochrony przeciwpożarowej budynków, stanowiąc w tym zakresie przepisy odrębne, określające wiele szczegółowych zagadnień wynikających z ustaleń co do bezpieczeństwa pożarowego budynków, zawartych w wyżej omówionym rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z 2002 r. Przepisy tego specjalistycznego aktu wykonawczego z 2006 r. zobowiązują właścicieli, zarządców lub użytkowników wszelkich budynków - z wyjątkiem jednorodzinnych budynków mieszkalnych — do umieszczenia w widocznych miejscach instrukcji postępowania na wypadek pożaru oraz wykazu telefonów alarmowych, jak też do odpowiedniego, zgodnego z Polskimi Normami oznakowania dróg ewakuacyjnych (co nie dotyczy tylko budynków mieszkalnych), miejsc usytuowania urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, elementów sterujących takimi urządzeniami oraz lokalizacji przeciwpożarowych wyłączników prądu i głównych zaworów gazu. Muszą też być opracowane instrukcje bezpieczeństwa pożarowego, zawierające m.in. warunki ochrony przeciwpożarowej, sposoby postępowania na wypadek pożaru i innego zagrożenia, sposoby zaznajamiania użytkowników obiektu z treścią tej instrukcji oraz przepisami przeciwpożarowymi. Taka instrukcja powinna być aktualizowana co najmniej raz na dwa lata.

Omawiane rozporządzenie z 2006 r. wymaga, aby z każdego miejsca przeznaczonego na pobyt ludzi we wszelkich obiektach budowlanych, a więc także we wszystkich obiektach, w których są świadczone usługi hotelarskie, były zapewnione odpowiednie warunki ewakuacji, dostosowane do liczby i stanu sprawności osób przebywających w danym obiekcie oraz jego funkcji, konstrukcji i wymiarów. Wymaga się też zastosowania technicznych środków zabezpieczenia przeciwpożarowego, jak odpowiednie wyjścia, przejścia i dojścia ewakuacyjne, zabezpieczenie przed zadymieniem, oświetlenie awaryjne (bezpieczeństwa i ewakuacyjne) oraz przeszkodowe, czy dźwiękowy system ostrzegawczy w budynkach, w których jest on konieczny. Ponadto każdy budynek powinien być wyposażony w instalację wodociągową przeciwpożarową o odpowiednich parametrach, a budynek zamieszkania zbiorowego wysokościowego oraz budynek o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 600 musi mieć tzw. stałe urządzenia gaśnicze wodne. Poza tym trzeba podkreślić, że omawiane przepisy wymagają stosowania systemu instalacji sygnalizacji pożarowej m.in. w budynkach zamieszkania zbiorowego, jakimi są obiekty hotelarskie, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób przekracza 3 doby, jeśli miejsc noclegowych jest powyżej 200, a w innych budynkach zamieszkania zbiorowego - jeśli liczba miejsc noclegowych przekracza 50. Można zrezygnować z takiej instalacji w wypadku, gdy obiekt jest wyposażony właśnie we wspomniane stałe urządzenia gaśnicze.

Inne wymagania określone odrębnymi przepisami znajdujące zastosowanie do obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie, zawierają w szczególności takie akty normatywne, jak ustawa -prawo budowlane z 1994 r. oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z 2002 r., które zostało już wyżej częściowo omówione. Te wymagania budowlane są szczególnie ważne dla hotelarstwa. Znalazło to wyraz w zmianach prawa budowlanego dokonanych w 2003 r. W dodanym do tej ustawy załączniku budynki zakwaterowania turystycznego i rekreacyjnego (jak hotele, motele, pensjonaty, domy wypoczynkowe i szeroko rozumiane schroniska turystyczne) zostały zaliczone do kategorii XIV obiektów budowlanych, podczas gdy budynki gastronomii (jak restauracje i bary) do kategorii XVII, a obiekty rekreacji (jak wyciągi narciarskie, odkryte baseny i zjeżdżalnie) do kategorii V. Generalnie wskazana nowelizacja prawa budowlanego spowodowała uproszczenie i złagodzenie wymagań w zakresie uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego, przy jednoczesnym doprecyzowaniu i rozszerzeniu przepisów dotyczących kontroli obiektów budowlanych przez organy nadzoru budowlanego.

Szczególne wymagania w odniesieniu do obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie, wynikają z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r. Ma ona istotne znaczenie dla turystyki, gdyż w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zobowią-