skanowanie0215

Nie zniknie przez to tajemnica!

Ona drga w każdym pyłku księżyca...

Ona zaklęta w każdym drzewie...

Człowiek nic nie może, nic nie wie...

Nie wie nawet o sobie!...

Widzisz-że w sobie, Człecze?

W tym ledwo żywym, gruzu pełnym grobie?...

Ileż stuleci się przewlecze Nad żółwim twym rozwojem,

Aż powiesz niezachwianie:

„Wszystko wiem,

Czuję, jestem tern...

Przeze mnie tchnie wszechwianie--

Niczego już się nie boję!...”

Zagrał po drzewach wiatr —

Rzucił w mrok rojem świetlaków — Zaszemrał chór nietoperzy I senny szczebiot ptaków:

PRZED CZASEM ZGADŁ I ZBAWION ZARAZ, KTO WIERZY!”

PO OPERACJI

Komu głowa się rozkroi,

Temu myśl się każda troi,

Nie wie nic i wciąż się boi.

Zwłaszcza gdy jest wniebosiężny, Dobry logik, badacz mężny, Ideału duch zaciężny.

Niech więc nikt już się nie boi Gdy mu myśl się każda troi: Niech wie, że to mózg się kroi.

431