66 PODSTAWOWE POJĘCIA 1 MODELE
motywacja
Rys. 16. Model społeczno-kulturowy Tudora Źródło: Tudor, 1970
Model rozszerzania doświadczeń [Moles, 1971]
Pojęcie wspólnoty doświadczeń zawarte w modelu Schramma [1954], rozwinął w wiele lat później A. Moles, także wyraźnie nawiązując do klasycznego modelu cybernetycznego C. Shannona.
kodowanie dekodowanie
W modelu Molesa ważne jest wprowadzenie elementu uczenia się do analizy procesu komunikowania. Uczenie ma formę pasywną; jednak w umyśle odbiorcy możliwe jest stopniowe rozszerzanie zakresu wspólnoty kodu semantycznego oraz wiedzy, a tym samym powiększanie możliwości jakościowo bogatszego komunikowania.
3.2.2. MODEL EKSPRESYJNY LUB RYTUALNY
James Carey [1975] wskazał na alternatywny model komunikowania, zgodnie z którym „komunikowanie jest postrzegane w takich kategoriach jak: podzielanie, uczestnictwo, stowarzyszenie, braterstwo, posiadanie wspólnej wiary". W tej perspektywie komunikowanie nie jest nastawione na rozpowszechnianie przekazu w przestrzeni, ale na podtrzymanie społeczeństwa w czasie; nie jest aktem wysyłania informacji, lecz publicznym przedstawianiem „podzielanych społecznie przekonań".
Taki alternatywny model komunikowania może być także nazwany „ekspresyjnym", gdyż kładzie nacisk na psychiczną satysfakcję nadawcy (i odbiorcy), a nie na cel instrumentalny. Opiera się na podzielanych znaczeniach i emocjach. Łączność jest celem samym w sobie, komunikowanie ma charakter celebracyjny, dekoratywny, nie utylitarny, ma także element „działania", aktorstwa. Przekaz jest ukryty i wieloznaczny, zależny od skojarzeń i symboli obecnych w kulturze. Medium i przekaz trudne są do oddzielenia.
Komunikowanie rytualne ma głównie funkcje społeczne, pełni rolę unifikującą i podtrzymującą spójność grupy. Jego symbole są przeto eksploatowane także w reklamie i propagandzie politycznej. Przykłady łatwo znaleźć w religii, sztuce, w ceremoniałach publicznych i festiwalach [Katz i Dayan, 1992].
Rys. 18. Model komunikowania jako rytuału: choinka jako wspólny symbol dla uczestników