img10101 djvu

71

VIII.

Gołąbki!).

Raz gdy para gołąbków uprzejmie się kocha,

Słodko im wszystkie płynęły godziny,

Ale potem samiczkę chęć ujęła płocha,

Odległe zwiedzić krainy.

„Co czynisz, siostrzyczko luba?"

Rzekł gołąbek rozrzewniony:

,,Z twojej nieobecności moja będzie zguba;

Jak się śmiesz sama puszczać w nieznajome strony? Ach! jak nad rozstaniem się, pomyślenie smutne, Lecz nie dla ciebie, bo ty serce masz okrutne. Niech ci ten zamysł zmienią trudy, niewygody, Częste w podróżach przygody.

Zatrzymaj się przynajmniej, aż zwykłą koleją,

Czasu porę swem tchnieniem zefiry ogrzeją.

Niedawno kruk na dębinie,

Wróżył przyszłe nieszczęścia jakowejś ptaszynie. Wszystko mi odtąd nie miło,

Nigdy nie będę wesoły:

Nic mi się nie będzie śniło,

Tylko klatki, tylko siatki,

Tylko Strzelce i sokoły."

Tak zbawienne przekładanie Powinno było błędne naprostować zdanie:

Lecz samiczki ciekawość, niespokojność głowy, Sprawiły, że wzgardziwszy rozsądnemi słowy,

*) Taż sama bajka naśladowana z Lafontaina, a przezeń wzięta z Pilpaja, znajduje się także między bajkami Ig. Krasickiego. Miłośnicy piśmiennictwa mogą uczynić porównanie, jak Trembecki i Krasieki, znakomici, wśród innych swoich pism, bajkopisarze naszego wieku, jednę i tęż samą rzecz skreślili.