img11501 djvu

85

Czerpa codzień obficie roztropności zdroje.

Choć siłą otoczony, ale pełen rady,

Sprawiedliwszymi kiedyś uczyni sąsiady.

Tak, gdy w młodości czasu, niezmierne szczodroty Matka rzeczy na żywe sypała istoty,

Innym moc i oręże rozdała w posagi,

Człowiek z trochą światełka stał w środku nich nagi, Zdawało się, że postać naprzód zginie nasza,

Lew ją kłem, słoń ogromem, wół rogiem przestrasza: Słabszy zwiersz, ale który wziął roztropność w podział, Zjadł wołu, wsiadł na słonia, lwią się skórą odział.

Powróć twarz twoją, królu, spragnionej stolicy, Pofolguj zawsze na wschód zwróconej źrenicy; Kządniej będą przyświecać Lechowemu światu Z tego środka promienie twego majestatu.

Snują się po tern mieście mary tylko próżne,

Serca i myśli nasze z tobą są podróżne.

Powróć nas sobie samym. Lecz obwieszcza sława, Że cię ma w swych powitać twierdzach Klepidawa. A żeby ci się podróż stała i ta z zyskiem Zastanów się nad dziwnem fortuny igrzyskiem.

Ów piorun wschodu, który dzielnością swej ręki, Wyrwał niewdzięczny Wiedeń z pohańców paszczęki I doszedł zwycięstwami niezwiędłego wieńca,

Nie mógł zagrabionego wydobyć Kamieńca;

A czego nie zdołało krwi przelanej tyle,

Spokojne właścicielom wróciły go chwile.

Już i Podolskie skały płukane Smotryczem,

Dosyć twojem uczciłeś szanownem obliczem.

Dni przykre i zbyt długie liczymy godziny,

Lecz się znowu zagłębiasz w pola Ukrainy;

W goryczach stąd wynikłych to nas tylko cieszy,

Żeś z wylaniem od tamtej przyjmowany rzeszy.