img14901 djvu

119

Który pragnących wierzyć, by prędzej usidli?,

Tym podobnemi słowy, tępsze wzroki mydlił:

„Pan mój, niezmiernie wielkiej pan oraz krainy, Która przechodzi Mozę i już sięga Dźwiny.

Ma wszystko co dać może niebieska szczodrota, Żaden więcej monarcha, nie posiada złota.

Kwitnie przemysł i handel, pod jego zasłoną,

Nurty rzek najbogatszych, w jego morzach toną, Kraj ludny, lud posłuszny, mlekiem ziemia płynie. Mnogi żołnierz, i czoła noszący w wawrzynie.

W tym zbytku pomyślności, cóż ma więcej żądać? Prócz żeby was, sąsiedzi, szczęśliwych oglądać, Mnie więc zesłał, abyście nieostrożnej stopy,

Nie wznieśli na obłudne, pod wami podkopy. Widząc Moskwa, iż waszę przeto ufność traci, że was dotąd ważyła jak swych młodszych braci, Inny ale szkodliwszy, przed się zamysł bierze. Równe wam ofiarując i wieczne przymierze.

Równe, słowo powabne, lecz mocą przewagi,

Tak by do was wpływała, jak Londyn do Hagi,

O! szlachetny narodzie, stworzony do boju,

W bezczynnym odtąd gnuśnieć musiałbyś pokoju. Lub dawnych, kożuszkowych przyjaciół nogąjów, Wstrzymywać, od zdobycia wydartych im krajów, Znaj się raczej na sobie, uczuj twoje siły,

Znieś zawady, co dotąd twe męstwo tłumiły.

A gdy będziesz z Rosyą, wszelkie spółki kruszyć, Staraj się i uśpione Galiczany wzruszyć,

Precz zimne namyślania, precz licha obawa,

Im więcej przeciwników, większa będzie sława. Który Polak waleczność swych przodków dziedziczy, Nie prędzej nieprzyjaciół aż gdy legną liczy. Połączeń ludów¹ naszych, niech się inne boją: