page0026 djvu

24 Lot mrówek pod obłoki

lewa wnętrze lasu falami rozgrzanego powietrza, niosąc aromat skoszonych łąk. Popołudniową ciszę przerywa miarowe kucie dzięcioła. Rozsiadłe nad strumykiem kępy olszyn zastygły w bezruchu; chwila odlotu nadeszła! Z ciemnych otworów mrowiska wybiegają grupy samców i samic, wdrapują się na łodygi roślin, na strojne kitami źdźbła traw. Rozwijają skrzydełka i unoszą się w górę, w błękit nieba. Przygląda się temu bezradnie podniecony tłum robotnic. Coraz niżej zostaje rodzinny, kopiec; już go przesłoniły korony smukłych sosen. Już i one zlały się w jednolitą, ciemną plamę Coraz wyżej i dalej, aż hen! — pod perłowe obłoki, pod świetliste ich kłęby, wzbijają się roje skrzydlatych mrówek. Nie wrócą już nigdy do rodzinnego grodu. Odwróciła się karta życia! To jest ich lot godowy, pierwszy i ostatni. Z sąsiednich mrowisk również wylatuje skrzydlate pokolenie i ciągnie razem w dal. Juz zniknęło z oczu.

Jakie ich dalsze losy? Dla olbrzymiej większości smutne. Kończą albo z wycieńczenia, albo w gard ziółkach jaskółek i innych ptaków owado-żernych. Tylko nieznaczna ilość ocalałych samic przystępuje do założenia nowych gniazd. Taki jest bowiem cel tego lotu.

6. DZIEŃ POWSZEDNI.

W mrowisku tymczasem wraca wszystko do normalnego trybu. Ro przecież nie mogą głodować czerwie, nie można zaniedbać remontu i roz-