Sponsorzy2G501

441

w dziełach jego crudycyi. Znać jednakże, iż czytaniem bogacił nieustannie umysł, że posiadał obce języki, a mianowicie francuzki, a zatóm lubo skąpo czerpał u czystego źródła starożytnej poezyi, tyle jednak podówczas krążyło tłumaczeń, że mógł się niemi zasilać. Czytanie lubo bez należytego porządku, inaczej działało na jego umysł, aniżeli na umysły pospolitych ludzi. Myśl autora jak iskra elektryczna wnikała w natchnioną duszę Szekspira, gieniusz drugich odbijał się w jego duchu, jak światło słoneczne odbija się w Bpojrzeniu orła.

Bow^re utrzymuje, że John Szekspir, odebrał Williama ze szkoły z powodu niedostatku. Nićma dokładnej wiadomości co się później z nim stało. Jedni dowodzą, że się poświęcił nauce prawa, inni że utrzymywał szkołę, pomiędzy czternastym a szesnatym rokiem życia, co się zdaje niepodobnem do prawdy, ze względu na wiek nazbyt młody. Zdaje się, że najpewniej, musiał dopomagać ojcu, w zawodzie handlowym. To tylko nie ulega wątpliwości, że wkrótce po opuszczeniu szkoły przed wyjazdem do Londynu, mając zaledwie lat ośmnaście, pojął w małżeństwo Annę Ilathawaj, starszą od siebie o lat ośm. W roku 1836, ogłoszono świeżo odkryte akta tyczące się małżeństwa Szekspira, które się odbyło w 1582 roku.

Wkrótce potem wciągnięty złym przykładem współtowarzyszów, łowił potajemnie daniele, w zwierzyńcu jednego z bogatych właścicieli w okolicy Stratford, za co ścigany prawem, zmuszony opuścić żonę i dzieci, udał się do Londynu, gdzie wstąpił niebawem do jednego z najpierwszych teatrów.

Zdaje się że do roku 1592 Szekspir, nie wsławił się był jeszcze jako pisarz dramatyczny, przecież jako aktor, niepoślednie zajmował już miejsce w londyńskim teatrze, gdzie najczęściej przedstawiał rolę królów.

Opisując życie literackie Szekspira należy zwrócić uwagę, na ówczesny stan sztuki dramatycznej w Anglii. Już od niejakiego czasu, po czterystu latach powodzenia, widowiska w których Adam, Ewa i szatan ukazywali się w właściwej sobie postaci, wyszły były z mody, a duchowieństwo, na mocy rozkazu otrzymanego z Rzymu, wzbraniało przedstawiać w teatrze wszelkich przedmiotów religijnych. W miejscu sztuk tego rodzaju, uczniowie uniwersytetu przekładali wolno dawne arcydzieła klaśsyczne; Seneka zwłaszcza, był ich bożyszczem. Naśladując składne jego utwory, tłumacze nie pojęli bynajmniej wdzięku starożytnego dramatyka, w planach ich nie było ani jedności, ani celu, słowem poprzednicy Szekspira, razili jednostąjnością i nadę-tością w tragedyi, w komedyi zaś, złym smakiem i zupełnym brakiem przyzwoitości. Marlore jeden, wzniósł się nad tłum poprzedników swoich, utwory jego pełne są siły i oryginalności, niekiedy nawet widać w nich zbytek energii, ale za to, kreślone przez niego charaktery, odznaczają się prawdą, a Edward II i Faust, stanowią bez wątpienia epokę w dziejach angielskiej dramatycznej Sztuki. W lat dwadzieścia po założeniu teatru w Londynie, Szekspir rozpoczął swój zawód. Przedtem jak wiadomo sale szkolne, pałac sprawiedliwości, zamki króla i szlachty, a nakoniec kościoły, służyły za zwykłe miejsca widowisk. Szekspir jednak przybywszy do Londynu, znalazł już teatra