WA30881 I902 SZSTEMATZCYNZ KURS2 I djvu

109 —

samo zwierzę, jako bydlę juczne i wierzchowe, umożliwia dalekie wędrówki aż do oaz daktylowych, oraz zagony łupieżcze, okupywane przez haracz ze strony rolników. Wielbłądziarze przebywają, w najniego-ścinniejszych okolicach. Koń, posiadany przez każde plemię, nie jest tutaj, jak u Mongołów, źródłem pokarmu; przeciwnie, sam, w wieku młodym, wymaga, ażeby go żywiono mlekiem wielbłądzim, nie bywa także używany do przewożenia ciężarów. Jest tylko wierzchowcem. Człowiek otacza go troskliwą opieką (rozpatrywana strefa jest ojczyzną rumaków arabskich). Wymaga jego pomocy dla dozoru trzód, zwłaszcza jeśli te są złożone z różnych gatunków i rozproszone na znacznej przestrzeni. Tam, gdzie warunki uniemożliwiły posiadanie konia, koczownik musi wyrzec się jednoczesnej hodowli więcej niż jednego gatunku. Nadto pobieranie haraczu od rolników byłoby niemożliwe bez konia.

Strefa wielbłąda obejmuje najjałowsze dzielnice rozpatrywanego terytorjum, suche a znojne, ojczyznę Tuaregów. Obfitość drobnego pyłu w powietrzu zmusza człowieka do noszenia zasłony na twarzy. Miejscami tylko znajdują się oazy, porosłe gajami da-kiylowemi, wegietacja poza ich obrębem jest rzadka i uboga. Trzody składają się z jucznych wielbłądów i dromaderów, dostarczających mleka. Dromader zastępuje konia, t. j. umożliwia dozór trzód, najazdy i podróże: w Saharze zachodniej, nąjjałowszej, może on robić dziennie po 300 kilometrów. Rozmiary gromady społecznej są mniejsze niż w poprzedniej