WA30881 I902 SZSTEMATZCYNZ KURS9 I djvu

116

nizaeję pasterstwa. Malec, po skończeniu lat czternastu, opuszcza dom rodzicielski i namiot pasterski, otrzymuje od ojca niewielką, trzodę na swe potrzeby i udaje się do obozu wojackiego. Od służby obozowej nikt nie jest wolny, a dla wielu ciągnie się ona przez całe życie. Młódź, nie związana z rodziną żad-nemi interesami, mieszka w obozie i ćwiczy się w sztuce wojennej. Dziewczęta, przyzwyczajone do swobody od najmłodszego wieku, towarzyszą junakom, jako „dobre przyjaciółki^, i krzątają się około gospodarstwa. Czas upływa w miłości i na wojaczce. Obóz jest drużyną opryszków, spuszczających się z gór, ażeby nieść pożogę pomiędzy rolników i rabować ich mienie, lub uderzających na sąsiadów. Junak oddaje zabrane bydło ojcu, kosztowności dziewczynie. Życie obozowe, pełne gwaru i uciechy, ustaje ze śmiercią ojca: najstarszy syn opuszcza obóz i zabiera całą trzodę, oraz odziedzicza gospodarstwo ojcowskie; inni bracia, a tymbardziej siostry nic nie dostają. Dziedzic majoratu, tej instytucji, właściwej i innym góralom, a mającej na celu ograniczenie liczby stadeł małżeńskich i samodzielnych gospodarstw, żeni się, przestaje uczestniczyć w życiu obozowym, a kiedy umrze, trup jego rzucają na żer szakali, bo do pogrzebu honorowego utracił prawa. Wydziedziczeni bracia przebywają nadal w obozie, łup wypraw pozostaje przy nich; jeśli która z przyjaciółek ma dzieci, te noszą jej nazwisko i należą do domu jej ojca, t. j. strzegą trzód dziada, póki nie wstąpią do obozu. Któryś z junaków niekiedy tworzy drużynę,