WA30881 I902 SZSTEMATZCYNZ KURS9 I djvu

156

tu i ówdzie poprzedzielanych przepaściami. Ażeby je przejść, trzeba robić nacięcia na skałach i wdrapywać się nogami i rękami

Zasadniczym rysem etnologji górskiej jest niezmierne rozstrzelenie społeczne.

O Nagacli np. czytamy u Peala: „Rysy zmieniają się co plemię, z łatwością odróżniam Joboka od Banpara, Mutona, Namsangijczyka lub Assamczy-ka, nie widząc nawet ich oka, t. j. plemiennego uta-tuowania“.

U Nagów, zamieszkujących nieznaczny obszar w pobliżu Assamu „istnieje około 30 rozmaitych języków; najmniejsze wzgórze, wąwóz lub rzeczka wystarczają, ażeby wyodrębnić język. Zdaje się, każda osada posiada własne narzecze*. „Każde plemię ma właściwe sobie zwyczaje. Osada składa się się z jakichś 60 domostw. Powiedziano mi, że rozpada się teraz na dwie wrogie połowy. Naczelnik ręcz}^rł mi za swoją połać, lecz nie za drugą*. Sąsiednie wioski często nie wiedzą o swoim istnieniu; podróżnik angielski przez lunetę widział osady, o których w wiosce, podejmującej go, nigdy nie słyszano.

Co do Karenów, osiadłych w poblizkiej dzielnicy A zji, czytamy: „Plemiona te, lubo mówią tym samym językiem, nie posiadają żadnej wspólnej nazwy, którejby sami używali”. „Poznano jedenaście plemion kareńskich, mówiących narzeczami nawzajem niezrozumiałemi. Każda osada jest niezależnym państewkiem, każde plemię—wrogiem innych. Paku są z ojca praojca nieprzyjaciółmi Pwów, Bghajo-