bolsche000701 djvu

I rzed oczami memi rozciąga się uroczy widok natury. Świeża łąka przed oknem mojem szmaragdową zielenią przyobleka doliny. Niby złote i liljowe płomyki błyskają wśród niej dzwonki i brodawniki. Szary granitowy wał — świadek zamierzchłej epoki —zamyka tę świeżą falę bujnego życia. Ponad nim wznosi się sosnowym lasem pokryty najbliższy stok górski, błękitnawą mgłą otulony, a bardzo daleko wyżej jeszcze, niby ciemniejszy cień błękitu nieba i niemal zlewający się z nim w jedną barwę, wielki grzebień łańcucha górskiego. Śnieżno-biały obłok, ozłocony słonecznym blaskiem, zwolna wznosi się ponad grzbietem gór, niby duch, przybyły z niezmierzonej dali i rozpływający się w fali słonecznego światła. W świetle tern kąpie się i kwitnąca łąka, i granit skał, i las górski; — jest ono symbolem wszechjedności, obejmującej i pochłaniającej wszystko.

Teraz dolatują do mnie dalekie głosy. Za szaremi odłamami skał idą ludzie po ścieżce. Są to ludzie obcy; nie widzę ich. Ileż takie rozlegające się zdała głosy ukrywać mogą dobrego lub złego! Słowo „człowiek^u jakąż może obejmować rozmaitość nieskończoną, ile podniosłości i szlachetności — albo jak nizkie brutalne popędy! A jednak myślę, że te słabe fale powietrzne, które do mnie dźwięki ludzkiego głosu donoszą, drżą nieraz prostą nauką ewan-gelji, że każdy człowiek bez różnicy jest moim bratem. Cywilizacja nasza postąpiła zatem tak daleko, że wpoiła w nas poczucie braterskiej łączności z wielogłową masą