gleby302

mokłe — klasy V i VI. Są to naturalne siedliska użytków zielonych, a uprawa ich jako gleb ornych nie jest ani ekonomicznie, ani przyrodniczo uzasadniona, mimo że przy wyjątkowo sprzyjających warunkach może tam udawać się owies, kapusta pastewna lub brukiew.

Do kompleksu 14 zalicza się także gleby położone na stromych zboczach, gdzie jakakolwiek .uprawa płużna jest niemożliwa i niewskazana ze względu na silnie zachodzące procesy zmywania. Zadamienie jest tu konieczne jako zabieg przeciwerozyjny. Na mapach glebowo-rol-niczych takie gleby oznacza się jako kompleks 14, bez względu na sposób ich użytkowania.

3.3. KOMPLEKSY TRWAŁYCH UŻYTKÓW ZIELONYCH

W opracowanym przez IUNG podziale trwałych użytków zielonych ha kompleksy oparto się na wyróżnionych przez Bury-Zaleską i Proń-czuka typach ekologicznych (dla obszarów nizinnych i wyżynnych). Typy te charakteryzują stosunki ekologiczne trwałych użytków zielonych, a wyróżnienie ich oparto głównie na topografii terenu, stosunkach glebowych 1 wodno-powietrznych i poroście roślinnym.

Trwałe użytki zielone podzielono na trzy zasadnicze grupy typologiczne: grądy, łęgi i użytki zielone bagienne i pobagienne.

Grądy (nazwa pochodzi prawdopodobnie od „grzędy”, a więc miejsca wyżej położonego) stanowią wyżej położone partie terenu zajęte przez użytki zielone (głównie pastwiska, rys. 108). W grądach wystę-

deluwium

torfowisko

jezioro lub dolina

grąd właściwy (śródtorfowy)

grąd

popia wny

^y/'    p. wody

■ gruntowej

grąd śródpolny podmokły

Rys. 108. Niektóre typy grądów (oryg.)

20 —* Gleboznawstwo