Image002301

PRZELOT

Oblecim wkrótce i Deltą, zwiedzim Kair i coś więcej jeszcze; ale wprzódy każmy się przewieźć przez kanał Mahmudie, i na koń! w pustynię... ku Da-manhour, ku stepom Libijskim, — do Beduinów!

Poznajmy też na samym wstępie prawdziwą rasę Arabów, a wiedząc już gdzie jej szukać trzeba, z większą cierpliwością spoglądać będziemy na przygnębionych Fellów i gnuśniejących Turków i Koftów.

Na pustyni o kilka mil od Damanhour, w miejscu, gdzie przypadkiem skwarne słońce nie dostrzegło trochy trawy i trochy błotnistej wody, wśród stepów złocistego piasku, rżą konie, szarzeją się zdaleka namioty, bieleją śnieżyste tuniki Beduinów, i błyszczą bagnety ich długich rusznic.

Wnijdźmy pod namiot Emira Matrudy, hetmana 24 pokoleń koczujących, dowódcy g0.000 ludzi.

Matrud siedzi w pośrodku 24-ch wodzów, w namiocie obradom przeznaczonym. Wszyscy w jednakim stroju. Czerwone tarbusze (czapki), białe bernusy (płaszcze), kształtnie udrapowane około nagiego i miedzianego ciała; żółte babusze (pantofle) na obnażonych nogach.

Ich jedyną ozdobą i odznaczeniem broń bogatsza i znaczniejsze na twarzy blizny. Wszystkich twarze piękne, wejrzenia szczere, czoła wyniosłe. Oko bystre, myśl, odwaga i godność ludzka w spojrzeniu. Matrud siedzi w środku. Jego twarz i postać najmniej beduińska. Dwudziestocztero-letni młodzieniec, blady, wysmukły, dość europejskiej fizjognomji.

«Witaj Matrudzie!... Przybywamy pod twój na-

X 2