Image006501

KAIR

Fellów); umieją na pamięć historję swych kalifów. Częstokroć ta historja jest fałszywą i niezgadzającą się z historjami innych 5 gdyż ci, co nie mają dosyć światła i sposobności nabycia manuskryptów prawdziwie umiejętnych autorów, muszą często czerpać w banalukach pisanych przez jakich wierszokletów, którzy improwizowali sułtanów i kalifów, gdyż dzieł drukowanych i krytycznych, tutaj niema.

Ale to się tylko tyczy historji Omniadów, Abas-sydów, Gaznawidów, Buidów, Selgiucydów, Ottoma-nów, i t. p. Gdyż historja pięciu pierwszych kalifów, zanadto jest znaną powszechnie, aby nie była jednakową w ustach wszystkich.

Ale dosyć tych komentarzy, a teraz słuchajmy i patrzmy. Otóż młody arab, dość ponurego oblicza, w zielonym turbanie (co jest znakiem, że zwiedził już grób proroka), siada w pośrodku ich grona i bierze lirę w rękę. Dobrze! Będzie śpiewał... Już to inny śpiew będzie od tego, któren słyszeliśmy tego wieczora. Także smętny, monotonny i płaczliwy 5 ale nie zrobi on na nas takiego wrażenia, gdyż śpiew wciąż smutny, bardziej kobiecie niż mężczyźnie do twarzy... A potem tak czystego głosu, jakim jest głos śpiewaczki Safny, trudno znaleźć! Ale patrzmy na twarz śpiewaka i słuchajmy poezji słów!

Otóż nastroił lirę. Słuchajmy!... Szczęściem umiemy dosyć po arabsku, aby pojąć znaczenie słów jego, które pomału lub gwałtownie, jak szmer monotonnej kaskady, spadającej po kamykach, lub turkot młyńskiego koła, z ust jego będą się wydobywać.

54