img15101 djvu

121

Skazywał, że w chybieniu, cios nastąpi srogi Ale mijano takie ojcowskie przestrogi,

Słyszeć się w izbie dały nieprzystojne huki,

Grożące mu, nietajnie przedawano druki.

Do głuchych serc przemawiał. Było wtedy wielu, Którzy swe tylko mieli urazy na celu,

A ci pozorną idąc patryotów drogą,

Chcieli dać uczuć Moskwie że się zemścić mogą.

0    zemsto nieudolna! twój raz lekko dany,

Niezgojne ściągnąć może dla ojczyzny rany,

Gniewy jednak przemogły, chęć nowotek rosła, Krzewiła się gorliwość i uwagę zniosła,

Cóż zdoła biegły sternik, gdy majtek zuchwały,

Nie słucha go i ślepo rozwija na skały?

Musi gdzie pędy niosą, mimo światła płynąć,

Nie opuszczać okrętu, choć z chcącemi ginąć,

Gdy sejm zmierzywszy pokój, szuka wojny szczerze,

1    ma część wojska w polu a część na papierze:

Nie wie że mu broń kupną ktoś zagrabi szpetnie, Że mu wszelkie pożyczki u odległych przetnie, Tymczasem Wiedeń szemrze na owe rozruchy Które mu poddać chciały mniej spokojne duchy.

Już się Zadnieprskie wojska jęły do oręża,

Co od wieku narody kolejno zwycięża.

Zaś nowy nasz przyjaciel, radząc się rachuby,

Skąd większy zysk, z potęgi czyli naszej zguby, Bacząc tych siedmioletnich, w swojej gości ziemi, Pewniejszą obrał korzyść i złączył się z niemi.

A Polakom w zapłatę przychylnych mu czynów, Hultajskie nadać raczył imię Jakobinów,

Sejm w rozpaczy że zewsząd poczęło się palić, Przemyśla gdzieby ciężar nienawiści zwalić.

Wojsko małe, wczorajsze, a skarbnica pusta,