Jak do tej pory była mowa o rodzicach aktywnie bijących swoje dzieci. Teraz powiem o rodzicu tzw. tyranie pasywnym. Jest to rodzic także odpowiedzialny na krzywdę dziecka w takiej rodzinie, ponieważ jest to taki rodzic, który pozwala na to aby w jego domu stosowano przemoc. Nic nie powinno go usprawiedliwiać. W historii Joego pojawił się właśnie taki pasywny tyran, a była nim jego własna matka.
Gdy chłopiec był bity przez ojca matka - jak mówił chłopiec - często nic nie robiła, po prostu zamykała się w łazience. Chłopiec zastanawiał się dlaczego matka nie przeszkodzi ojcu, który go bil. Ale mówił, że domyślał się że matka sama się go boi dlatego nic nie robi. Taki rodzic jakim była matka Joego nie chroniąc swojego dziecka także była współuczestniczką stosowania przemocy. Jego matka zamiast podjąć jakieś kroki aby temu zapobiec sama stawała się przerażonym, bezbronnym dzieckiem. Czego wynikiem było to , że chłopiec był zdany na samego siebie. Chłopiec opowiedział też taka historię, w której mówi, że gdy miał zaledwie 10 lat, ojciec pewnej nocy bardzo pobił jego matkę. Następnego ranka chłopiec wstał bardzo wcześnie i czekał na ojca. Gdy ten przyszedł zapytał się syna co tak wcześnie tu robi, chłopiec bardzo się bal ale powiedział ojcu że jeśli jeszcze raz uderzy jego mamę to przyjdzie do niego z kijem baseballowym.
Widać tutaj klasyczną zamianę ról u maltretowanego chłopca. Czuł się odpowiedzialny za opiekę nad matką. Tak jakby to ona była dzieckiem, a on rodzicem. Wiele dzieci także usprawiedliwia pasywnego rodzica, nie widzi tego że taki rodzic także jest współuczestnikiem przemocy. Płeć rodzica pasywnego tez może ulec zmianie. Może być tak, że to właśnie ojciec będzie pasywnym, a matka aktywnym tyranem.
Innym przykładem rodzica pasywnego, bardziej skomplikowanym, może być rodzic, który stal się współczującym pocieszycielem.
I takiego rodzica miał Terry, 43-letni pracownik działu sprzedaży. Gdy Terry był dzieckiem matka nazywała go panienką bo interesował się bardziej sztuką i muzyką, zamiast sportem. Zawsze była na niego zła i biła go tym co miała pod ręką. Chłopiec większość swojego dzieciństwa spędził w łazience. Później spytano go co robił ojciec gdy matka go terroryzowała? Mówił, że kiedy płakał ojciec zawsze go wtedy przytulał i mówił że mu przykro z tego powodu, że matka go bije i zawsze powtarzał, że nic nie może na to poradzić i że gdyby on się bardziej starał to sprawy by się tak nie potoczyły.
Terry uważał że jedynej miłości jakiej doznawał w dzieciństwie to była ta miłość ojca dlatego zanegował jego współudział w stosowaniu wobec niego przemocy. Winił za nią tylko swoją matkę. Terry przeżył długie lata zaprzeczając, że jego ojciec go zawiódł. Sprawę pogarszał tez ten fakt, że ojciec dużą część odpowiedzialności złożył na barkach Terry'ego mówiąc mu że ,,gdyby bardziej się starał, mógłby uniknąć bicia”. Trudno jest nam uwierzyć, że maltretowane dzieci przyjmują winę na siebie, za to, że są bite. Wspomniany już wcześniej Joy mówił, że gdy ojciec go bil zawsze obok jego imienia było wypowiadane przekleństwo, ojciec wmawiał mu podczas bicia, że nie jest niczego wart. Chłopak wierzył, że jest najgorszą rzeczą jaka mogła istnieć i ,że ojciec go bil, ponieważ na to zasługiwał. Zasiano w nim ziarno samooskarżenia. Chłopak wierzył w dwa kłamstwa powtarzane mu od malego: że jest zły i że dostaje za to że jest zły. Joy sam o sobie mówi, że jest złym człowiekiem i że nikt nie jest w stanie go pokochać. Właśnie ta niska samoocena przeraża się u maltretowanych dzieci w nienawiść do samego siebie, a co za tym idzie brak ufności, paraliżujące lęki i nieokreślone wściekłości.
Podobnie było w historii Kate, która była bita przez ojca. Gdy on ją maltretował, dziewczyna wołała matkę, która nigdy nie przyszła. Siedziała na dole w pokoju i tylko słuchała jak Kate z siostrą ją wołają. I Kate teraz jako dorosła już kobieta ma tak samo zaburzoną samoocenę, ponieważ mówi, że nie chciała aby ludzie dowiedzieli się jaka jest ,,zła”, bo też miała o sobie takie zdanie. Przez całe życie uważała, że nie zasługuje na to, aby być szczęśliwą, dlatego nigdy nie wyszła za mąż. Kate jako dorosła kobieta przestala ulegać przemocy fizycznej, ale trwała w nienawiści do samej siebie. Różnica polegała na tym, że sama stała się tyranem dla siebie.