ROSTWOROWSKI, WACŁAW BERENT


KAROL HUBERT ROSTWOROWSKI

Karol Hubert Rostworowski (ur. 3 listopada 1877 w Rybnej koło Krakowa, zm. 4 lutego 1938 w Krakowie), polski dramaturg i poeta, muzyk.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. W 1888 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, przerywając ją w 1894 roku. Do 1898 roku uczył się w Krajowej Średniej Szkole Rolniczej w Czernichowie koło Krakowa, a następnie studiował rolnictwo w Halle. Studia te porzucił w 1900 roku i od 1901 rozpoczął naukę gry na fortepianie oraz kompozycji w konserwatorium w Lipsku. W 1907 roku wyjechał do Berlina studiować filozofię, a następnie podróżował po Europie. Do kraju powrócił w 1908 roku i zamieszkał w majątku krewnych w Czarkowach nad Nidą. Po wybuchu I wojny światowej przeniósł się do Krakowa. Po 1920 roku rozpoczął współpracę z "Głosem Narodu", a szerzej z Narodową Demokracją w której aktywnie działał. W 1933 roku został powołany na członka Polskiej Akademii Literatury, z której to funkcji zrezygnował w 1937 roku w proteście przeciw polityce sanacji. W latach 1934 - 37 był też radnym krakowskim, reprezentującym Stronnictwo Narodowe.

Początkowo uprawiał twórczość poetycką. W 1901 roku opublikował debiutancki tom pesymistycznych i dekadenckich wierszy Tandeta, w latach 1907 - 09 wydał filozoficzną tetralogię poetycką składającą się z tomików Pre memoria, Maya, Ante lucis ortum, Saeculum solutum. W latach 1908 - 11 powstały jego pierwsze dramaty psychologiczno - symboliczne: Pod górę, Żeglarze, Echo. Sławę przyniosła mu wystawiona w Krakowie w 1913 roku (z wybitną rolą tytułową Ludwika Solskiego, odwołująca sie do Nowego Testamentu tragedia psychologiczna Judasz z Kariothu (1913). Sztuka ta była świadectwem powrotu pisarza do katolicyzmu po dekadenckich doświadczeniach z okresu studiów w Lipsku. Szeroko komentowany był również dramat historyczno - psychologiczny Kajus Cezar Kaligula (1917), będący wybitnym studium tyranii oraz dekadencji. Swym konserwatywnym i antyrewolucyjnym poglądom dał wyraz w szeregu artykułów i szkiców literackich oraz ekspresjonistycznym moralitecie Miłosierdzie (1920), grotesce Straszne dzieci (1922), "fantazji dramatycznej (...) ku czci Adama Mickiewicza" Zmartwychwstanie (1923) oraz nawiązującym do współczesności Antychryście (1925). Rewolucyjne złudzenia rozwiewał też w opublikowanym w 1930 Czerwonym marszu, dramacie o rewolucji francuskiej. Do problematyki psychologicznej i konwencji realistycznej powrócił w tragedii współczesnej Niespodzianka (1929), uważanej za jedno z jego największych osiągnięć, oraz w jej kolejnych częściach: Przeprowadzce (1930) oraz U mety (1932). W 1936 roku napisał jedyną komedię Don Kiszot za kulisami. Pierwowzór postaci Huberta w dramacie Karola Wojtyły Brat naszego Boga.

Z małżeństwa z Różą z Popielów miał trzech synów: Jana (1919-1975, poetę), Marka (1921-1996, historyka sztuki, ministra kultury i sztuki) i Emanuela (1923-1989, historyka, redaktora naczelnego Polskiego Słownika Biograficznego).

Pochowany został na krakowskim Cmentarzu Salwatorskim.

Zobacz też:



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
BOY, WACŁAW BERENT
MICINSKI, WACŁAW BERENT
RITTNER, WACŁAW BERENT
ORKAN, WACŁAW BERENT
STAFF, WACŁAW BERENT
ZEROMSKI, WACŁAW BERENT
NOWACZYNSKI, WACŁAW BERENT
WEYSSENHOFF, WACŁAW BERENT
STRUG, WACŁAW BERENT
KISIELEWSKI, WACŁAW BERENT
Waclaw Berent, opracowanie Prochna
Wacław Berent(1)
MP Izabella Kaluta ONA SZTUKA Funkcje postaci kobiecych w Próchnie Wacława Berenta
wacław berent próchno cz5
WACŁAW BERENT PRÓCHNO

więcej podobnych podstron