41070 Obraz (594)

PISARZ I JEGO DZIEŁO

„Nigdy nie był egzystencjalistą; jest przede wszystkim filozofem doświadczenia moralnego, którego różne aspekty intensywnie przezywa. Ma umysł reformatora, kaznodziei, wychowawcy, w przeciwieństwie do Sartre’a czy Merleau-Ponty’ego jego humanizm nie wynika z postawy intelektualisty, wypływa z serca, jest kierowany pragnieniem ludzkiej wspólnoty, przyjaźni, miłości i wielką wrażliwością na cierpienia człowieka”.

'Tymi słowami ókreMi postawę Kiberta Camusa autorzy literatury fran-cuskiej (pod redakcją Antoinea Adama, Georgesa Lerminiera, Edouar-da Morot-Sir). Albert Camus urodził się 7 listopada 1913 roku we wsi Mendovii, w Algierii, która w tym czasie była częścią Afryki Francuskiej. Pochodził z biednej rodziny; dzięki stypendium ukończył liceum i podjął studia. Jego profesorem był filozof Jean Grenier, późniejszy przyjaciel, biograf i krytyk. Camus interesował się filozofią i historią kultury antycznej, pracę magisterską poświęcił analizie dzieł Plotyna i św. Augustyna. Choroba płuc uniemożliwiła mu kontynuowanie kariery naukowej.

W roku 1935 Camus podjął pierwsze działania artystyczne - założył teatr inspirowany koncepcjami scenicznymi takich awangardowych twórców, jak J. Copeau, G. Craig czy A. Artaud. Był aktorem i reżyserem. W Algierze wydał także swe pierwsze eseje; Dinie strony tego samego (1937) i Zaślubiny (1939). Współredagował dziennik „Alger--Republicain”. Do Paryża przyjechał po raz pierwszy w 1940 roku, wtedy też rozpoczął tam pracę jako dziennikarz. Algierię opuścił ostatecznie w 1942 roku. W tym samym czasie w okupowanym Paryżu wydał opowiadanie Obcy, które wzbudziło zachwyt krytyki i entuzjastyczne pochwały najbardziej wpływowego francuskiego intelektualisty -

Albert Camus, Dżuma

243