59415 str 2 063

62 TRANSAKCYJA WOJNY CHOCIMSKIEJ

Wszytkich jakby rozgrzeszył; już skorą nadzieją Widzą domy, rodzice, krewne; już łzy leją, i46⁵ Wesołego witania skołoźrywe znaki,

Trudy, prace i pot już żegnają trojaki.

Kto ochoczy, kto rzeźwy, i konni, i pieszy,

Bieżą pomacać ciepłych tureckich pieleszy;

Bieżą on most kosztowny oglądać, co go tu 1470 p>i_a jch d₀ domu Turcy stawiali powrotu.

N«sn    Skoro po nabożeństwie, wszyscy przed namioty

Chocim Królewica prowadzą, gdzie one ramoty ^oddąh Katerdziej, ban wołoski, do podpisu poda

Podczaszemu i, pierwsza w czym zawisła zgoda, ¹⁴⁷⁵ Zamek chocimski z ręku Silnickiego bierze,

I odda burkułabie, doznanemu w wierze,

Imieniem Radułowym. Z tym Szułdrski ku Lwowu Do Zygmunta pospieszy, który pilen łowu Zajęczego; o wojnie, jakoby o wilku i-eni- ¹⁴⁸⁰ Żelaznym kto mu bajał; tam powiatów kilku ^st"°    Czekając wielkopolskich z stem tysięcy młodzi

^T"- Sarmackiej siedzi w miejscu; tak ci kiedy wodzi Kaczka młode kurczęta, pospolicie bywa,

Nie masz zgody, bo kury chodzą, kaczka pływa. ¹⁴⁸⁵ Czy rady, czy odwagi, czy obojga razem

Nie było, choć mu pod nos ogniem i żelazem O kilka mil Nuradyn z swoją ordą kurzy.

w. 1465 skoloźrywy — rychły, prędki, w. 1472 ramola — pismo.

w. 1476 burkulaba — burgrabia (wołoski); doznanemu w wierze — zaufanemu.

w. 1477 Imieniem Radułowym — w imieniu Raduła, hospodara mołdawskiego. któremu na mocy porozumienia pokojowego oddano Chocim, w. 1481 Czekając - rkps: Czekają.

Zygmunt się na Turków

sroży

1495

1 500

1 505

1510

1515

Już ludzi wziął milijon, że się nie oburzy Tylko na Lwów, tak wiele i tak długo broi;

Dosyć ma król, że się go we Lwowie nie boi.

Teraz słysząc Szułdrskiego, kiedy pakta czytał, Niekontent i w rzeczy się za fordyment chwytał: _vNie poczekać mnie jeszcze z tymi aparaty!

Smie-ć beze mnie z Osmanem zawierać traktaty?” Ciśnie o stół kapelusz i co raz powtarza:

„Diabeł kiedy rachunek miał bez gospodarza!

Nie wiem, czym się Władysław z podczaszym zasłonią? A w ostatku, ja idę za Turki w pogonią.

Nie wydrze mi ich Dunaj i Bałchany śnieżne,

Choć tylko swoje wojsko będę miał zaciężne,

Kiedy szlachcie, czegom dziś doznał, wojna śmierdzi”. Tak się nasz król, po izbie chodząc, wielce sierdzi,

A gdybyś w serce wejźrał, niesłychanie cieszy,

Że jutro do kochanej Warszawy pospieszy:

Ale tego po sobie najmniej nie pokaże.

Owszem wołać Frydryka wskok sobie rozkaże,

Żeby knechty gotował na jutrzejszą drogę:

„Żadną miarą jej dłużej odwłóczyć nie mogę,

Niechaj ma każdy szpadę, proch i muszkiet z lontem: Bo się pewnie nie oprę aż nad Hellespontem”.

Spać rączy — nie wojować! I ledwie Bobola, Podkomorzy koronny, ukołysał króla.

Jakoż gdyby był z serca czy tchórza, czy lenia Zrzucił a szedł pod Chocim, bez wszego wątpienia Musiałby był pasować hardy Osman w boju.

w. 1488 oburzy[ć się na co] — pokusić się o co.

w. 1492 w rzeczy — niby; fordyment — osłona rękojeści szabli.

w. 1493 aparat — sprzęt (wojenny)/